Denis Villeneuve werkt letterlijk en figuurlijk op de zenuwen met Prisoners, een pulpy thriller die poseert als gewichtige familietragedie.
Je zou kunnen beargumenteren dat zelfs de beste thrillers zich bedienen van groteske coups de théâtre om er toch maar de spanning in te houden of om de ploteindjes aan elkaar te knopen. Maar dat is niet de reden waarom Prisoners, het Hollywooddebuut van de Canadese Incendies-revelatie Denis Villeneuve, niet die meesterlijke, o zo aangrijpende zenuwsloper is die velen erin bespeuren. Wat meer stoort, is het schizofrene, zeg maar gerust valse karakter ervan, met zijn goedkope chills en thrills in wat een ‘serieus’ drama over ‘serieuze’ topics als wraak, kindermisbruik en morele grijszones pretendeert te zijn.
De beproefde all-American working class hero van dienst is Keller Dover (Hugh Jackman met baard), bij wie de stoppen doorslaan wanneer zijn dochtertje samen met dat van de buren vermist blijkt. Al gauw wijzen de sporen in de richting van Alex Jones (Paul Dano), een labiele twintiger die nog steeds bij zijn adoptiemoeder (Melissa Leo) woont en als laatste in de buurt van de meisjes werd gespot. Alleen blijken er geen harde bewijzen tegen de rare kwiet in kwestie. Wanneer Alex na ondervraging weer wordt vrijgelaten, besluit Keller daarom om het recht in eigen handen te nemen, hoewel detective Loki (Jake Gyllenhaal) ondertussen de klok rond zijn zaklamp op allerlei duistere kasten en kelders richt in de hoop de meisjes terug te vinden.
Hoe ver kun je als vader gaan om je kroost te beschermen? Hoe wapen je jezelf tegen onrecht wanneer je op de limieten van het systeem stuit? En is loyaliteit belangrijker dan de wet? Het zijn dodelijk ernstige vragen waarmee inquisiteur Villeneuve de kijker confronteert. Maar dan door ondertussen vermolmde lijken uit kelders op te vissen, slangen op het doek los te laten, copycatpsychoten te laten passeren en Hugh Jackman in Saw-stijl loos te laten gaan als wraakengel.
Honderdvijftig minuten lang wordt er gezapt tussen familietragedie, dossierthriller en trashy huiverfun, tussen Mystic River, Zodiac en The Silence of The Lambs. Maar dan met zo’n air van epische gewichtigheid dat je bij het zoveelste lijk-uit-de-kastmoment niet eens ‘boehoehoe’ durft te roepen uit vrees een met rieken gewapende, op bloed beluste volksmeute achter je aan te krijgen. Simpel gezegd: Prisoners poseert als tragische exploratie maar is makkelijke exploitatie; een grimmige serial-killerthriller met het morele gewicht van het gemiddelde Mel Gibson-vehikel en met Jackman die afwisselend wordt opgevoerd als hedendaagse, kleinsteedse Jean Valjean en als bierzuipende, godvrezende Wolverine met ruitjeshemd.
Dat betekent natuurlijk nog niet dat het nu al voor de Oscars getipte Prisoners daarom een fausse queue is, want wie het ook al overschatte Incendies (2010) heeft gezien, weet dat Villeneuve emoties kan exploiteren als de beste. Het eerste, geduldig opgebouwde halfuur en de immer betrouwbare Jake Gyllenhaal doen zelfs even een soort Zodiac in heartland USA verhopen. Bovendien drapeert topcameraman Roger Deakins elke scène in een druilerige doemsfeer die zo akelig en overtuigend is dat je meermaals uit je stoel wipt van de schrik en dat je zowaar nog zou geloven dat Prisoners zelfs in diepe kelders diepe dingen over het menselijke beestje te melden heeft. Een B-film met A-allures, quoi.
PRISONERS **
Denis Villeneuve met Hugh Jackman, Jake Gyllenhaal, Paul Dano
DAVE MESTDACH
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
