Godzilla vs. Kong

Van een film die Godzilla vs. Kong heet, verwacht je geen grote kunst maar een spectaculair en grootschalig titanengevecht tussen twee van de grootste, oudste en geliefdste monsters uit de filmgeschiedenis. Die verwachting wordt ingelost in twee overweldigende scènes die smeken om de grootste filmschermen en gaafste geluidssystemen: eentje op zee en eentje tussen de wolkenkrabbers van Hongkong. In België haalde dit schoolvoorbeeld van een zomerblockbuster de bioscopen niet, en op de thuisschermen is de oorverdovende megadestructie van Godzilla’s staartslagen en Kongs vuistslagen net iets minder imposant. Buiten dat geweld heeft Godzilla vs. Kong weinig om het lijf. Dat hoeft ook niet, maar regisseur, scenaristen en producers dachten daar helaas anders over. Ze ondergraven de fun met een zichzelf veel te ernstig nemend, vergezocht verhaal vol oninteressante personages. Het hardhorende weeskind dat de reusachtige, onbegrepen primaat zo goed aanvoelt, is daar geen van en maakt duidelijk voor wie je moet supporteren. Kong dus.