PRETTIG GESTOORD. Na de waanzinnige wereldsingle, een heel album vol crazy black music dat zijn voeten veegt aan muzikaal racisme.
Gnarls Barkley ****
ST. ELSEWHERE
WARNER, IN CONCERT: 8/7 CACTUS FESTIVAL, BRUGGE.
Crazy is het sleutelwoord. De aldus getitelde wereldsingle katapulteerde zich vanuit het niets – hij lag nog niet eens in de winkel en was alleen te downloaden – naar nummer 1 in de Britse hitparade. Terecht: zelden hebben we zoveel zwarte muziekgeschiedenis zo briljant gecomprimeerd gezien als in deze instant classic. Alle genres zijn aanwezig, traditioneel en modern. Gospel, soul, funk, disco, hiphop en rap. Gnarls wie?, gonsde het overal. Wie is die vent? Welk getto bracht hem groot? Is hij familie van voormalig topbasketter Charles Barkley? Niks van dat alles: Gnarls Barkley is een duo dat bestaat uit Cee-Lo Green en Danger Mouse. De eerste is de rapper/zanger/rasp van Goodie Mob en begiftigd met een bariton die Barry White en Isaac Hayes naar de kroon steekt; Danger Mouse, aka Brian Burton, was producer van o.a. Gorillaz en Jay-Z en de man die dwars door het oeuvre van The Beatles ploegde voor zijn Grey Album. De snelheid waarmee Crazy de wereld veroverde heeft vooral henzelf verrast. Amper zes weken geleden speelden ze samen hun eerste concert, ondertussen waren ze al te gast bij Conan O’Brien en Jools Holland. Cee-Lo plande eigenlijk een reünie van Goodie Mob, Danger Mouse zou de nieuwe plaat van The Rapture producen, maar de hype van Crazy, met in het zog dit album, gooit hun agenda’s ondersteboven.
Is Gnarls Barkley een one trick pony en mag u zich beperken tot de single? Geenszins. Niet alle nummers zijn even catchy als Crazy, en sommige zijn zelfs van een middelmatig niveau, maar St. Elsewhere is niet te herleiden tot ordinaire mash-up. Wat u verder mag verwachten? Meer black music-extravaganza in het verlengde van de single, een uitbundig en kleurrijk spektakel in de traditie van Sly & The Family Stone, Prince & The Revolution en Outkast. Excentrieke duizendpoot Danger Mouse tovert uit samples, beats en muziekdoosjes een klankspel waarin zowel ondraaglijke lichtheid en kinderlijke spontaniteit als volwassen zwaarmoedigheid en zelfmoordneigingen de revue passeren. Maar zelfs dat laatste krijgt hier zo’n speelse twist dat de vitaliteit eraf spat. Smiley Faces, geheid de tweede single, jat onderweg nog achteloos de volledige backcatalogue van Berry Gordy-Motown en Diana Ross & The Supremes mee. Verrassen doet Gnarls Barkley ook nog met die ene cover, Gone Daddy Gone van Violent Femmes. Rauwe punkwave-rockabilly uit de eighties, waarvan je zou denken dat ze onverzoenbaar is met de wereld van Gnarls Barkley. Maar dat is net de kracht van dit album: het overschrijdt grenzen tussen genres, trapt ze plat, veegt er feestelijk zijn voeten aan. St. Elsewhere is een kermis uit de goeie ouwe tijd die in je dorp neerstrijkt: acht dagen feest, en naar school gaan doen we later wel.
Eddy Hendrix
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier