Een degelijk bijrolletje in ‘The Virgin Suicides’, een potente actierol in ‘Black Hawk Down’, maar vooral een reeks onuitwisbare stinkers als ‘Pearl Harbour’, ‘Hollywood Homicide’ en ’40 Days and 40 Nights’. Véél stelde het curriculum van Josh Hartnett tot hiertoe niet voor, maar op zijn 28e lijkt het ex-tieneridool eindelijk rijp voor het serieuzere werk.

Je rol van Bucky Bleichert in ‘The Black Dahlia’ is een stuk complexer dan we van je gewoon zijn.

Josh Hartnett: Tot nu toe heb ik ook weinig kansen gekregen om complexe rollen te spelen. Ook wel omdat ik nog niet volwassen genoeg was – als acteur en qua leeftijd. Ik hoop alleen dat de tijd van popcornfilms, van spelen en prutsen bij deze voorbij is. Ik wil groeien als acteur en een mooi, gevarieerd cv uitbouwen.

Zat je met je imago verveeld?

Hartnett: Niemand vindt het leuk een leeghoofd te worden genoemd. Zeker als je weet dat je meer kunt maar de kans niet krijgt. Ik weet ook wel dat ik enkele rotfilms heb gemaakt, maar dat lag zeker niet alleen aan mij. En néé, ik noem geen titels. (lachje) Drie jaar geleden ben ik zelfs tijdelijk terug naar Minneapolis verhuisd voor een sabbatjaar. Om even te bezinnen en me terug te oriënteren. Vergeet niet dat ik al van mijn zeventiende in het vak zit en sindsdien nooit een vaste woonplaats heb gehad. Privé had ik stabiliteit nodig en professioneel een stevige rol waarmee ik eindelijk kon laten zien wat ik in mijn mars had. Dat werd me niet in dank afgenomen. Mijn ex-manager vond dat ik hem in de steek liet en sommige studio’s wilden zelfs niet meer met me werken omdat ze me verwaand of verward vonden. Een break nemen is in Hollywood duidelijk not done.

En de rol van Superman weigeren al evenmin.

Hartnett: Dat ook. Maar ik ben toch blij dat ik het niet heb gedaan. Hoezeer ik ook van de Superman-films hou: de rol interesseerde me niet en bovendien zie ik er niet uit in maillot. (lacht)

Enkele maanden geleden was er ‘Lucky Number Slevin’, nu ‘The Black Dahlia’. De nieuwe Josh Hartnett lijkt zich te specialiseren in het betere flikkenwerk.

Hartnett: Da’s toeval. Ik wil het mezelf vooral niet te makkelijk maken. Slevin was een komische kijk op het misdaadgenre; dit is een veel donkerder drama, een film noir waarin ik een moedig maar gereserveerd personage vertolk dat zich in een morele grijszone bevindt en met allerlei dilemma’s wordt geconfronteerd. Mijn volgende film wordt weer iets helemaal anders: een bitterzoet drama à la Kramer vs. Kramer met Samuel L. Jackson en Alan Alda. Ik bedoel maar: het lijkt erop dat mijn carrière eindelijk gelanceerd is en dat er vertrouwen bestaat in mij als dramatisch acteur.

Met vier jaar vertraging, want zolang heeft ‘The Black Dahlia’ op zich laten wachten.

Hartnett: Vijf jaar om precies te zijn. Oorspronkelijk zou David Fincher ( Se7en, Fight Club en Panic Room) deze film regisseren en hij is ook diegene die me als Bucky heeft gecast, nadat hij me in 2001 aan het werk had gezien in Black Hawk Down. Alleen kreeg hij het budget niet rond voor de langere, meer epische en dus ook veel duurdere studioversie die hij voor ogen had, waarop hij vier jaar geleden definitief afhaakte. Daarna kwam het project bij Brian De Palma terecht, maar toen moest ik nog dik twee jaar wachten voor alle financiële en juridische problemen van de baan waren en de opnames eindelijk konden beginnen.

Heel frusterend wellicht?

Hartnett: Vooral omdat de interessante rollen waarop ik had gehoopt na Black Hawk Down uitbleven. Het enige waarvoor ik werd gevraagd waren heroïsche, typisch hollywoodiaanse actiefilms en daar had ik nu eens écht geen zin in.

In ‘The Black Dahlia’ beleef je anders ook de nodige actie. Meer bepaald in de boksscènes, waar je volgens De Palma keihard voor hebt getraind.

Hartnett: Hadden ze me nog langer aan het lijntje gehouden, dan was ik waarschijnlijk profbokser geworden. Ik heb in elk geval een hele tijd als profbokser geleefd. Maandenlang heb ik me in de gym te pletter getraind, vijf dagen per week, vier uur per dag. Omdat Bucky een ex-bokser is en omdat de film opent met een kamp tegen zijn collega Lee Blanchard. Alleen bleef men de opnames maar uitstellen en uitstellen. Ondertussen bleef ik maar trainen en trainen. Om te zorgen dat ik fysiek even fit, en mentaal even uitgeput was als Bucky. Ik leerde zelfs boksen zoals mijn personage de intrige ondergaat: geduldig afwachten, in je schulp kruipen, de tegenstand testen en dan kort en direct uithalen.

Bucky is inderdaad veel passiever dan de meeste andere personages. Is dat als acteur een lastige oefening?

Hartnett: Absoluut. Het is een film noir en dus zit hij vol kleurrijke archetypes. Bijna iedereen heeft scènes waarin hij een nummertje kan opvoeren, behalve Bucky. Die blijft steeds sereen en in zichzelf gekeerd, het morele kompas dat nooit méér prijsgeeft dan nodig, behalve in die ene vrijscène met Scarlett misschien. (lachje)

Om budgettaire redenen werd de film grotendeels in Bulgarije opgenomen, maar hij speelt zich wel volledig af in Los Angeles. Was dat geen handicap om het geloofwaardig te houden?

Hartnett: In LA is er toch geen enkele locatie meer die er nog uitziet zoals in 1947. Bovendien is dit een film noir: die werden indertijd ook in studio’s opgenomen. Met een production designer van het niveau van Dante Ferretti – de man die ook de decors leverde voor heel wat Scorsese-films – is het ook makkelijk: hij weet perfect hoe je heelder straten, restaurants en nachtclubs in jaren 40-stijl kan nabouwen. En last but not least: als je duizenden kilometers van huis zit, ben je wel verplicht om je op je werk te concentreren. (lacht)

Zelfs tijdens de bedscènes met Scarlett?

Hartnett: Vooral dan. Rollebollen terwijl er tachtig Bulgaren om je heen staan, is verre van opwindend. Zelfs met Scarlett. (lacht)

Is het moeilijker of makkelijker werken met je liefje?

Hartnett: Als je professioneel bent, zou je relatie tot je tegenspeler niks mogen uitmaken. Het is natuurlijk makkelijker als je privé goed met elkaar overweg kunt en als die interactie ook nog eens overeenkomt met die van je personages, maar anders gaat ook. En voor het overige blijft mijn relatie met Scarlett privé.

Dan lezen we het wel in Story.

Door DAVE MESTDACH