‘De verrijzenis’, noemt Tom Chaplin, zanger van Keane, hun derde langspeler Perfect Symmetry. En bij een nieuwe start hoort ook een nieuw geluid. Synthesizers, groovy baslijnen, handgeklap, elektrische gitaren en zelfs een occasionele woehoew sieren de eerste single.
Het gaat goed met Tom Chaplin. De voormalige two-grammes-a-day man – en dan hebben we het niet over aspirines – blaakt weer van gezondheid. Zelfs zijn appelwangetjes hebben opnieuw een guitige blos als we hem begroeten in het Berlijnse Hotel Concorde. Alleen zijn geheugen heeft blijkbaar wat te lijden gehad onder zijn coke- en drankverslaving. ‘ Knack? Heb ik al van gehoord. Sponsoren jullie geen muziekwinkels in België? Ah, is dat Fnac. Oh well.’
Toen ik ‘Spiralling’, de nieuwe single, voor het eerst hoorde, had ik niet eens door dat het Keane was. Wat is er gebeurd?
Tom Chaplin: We maken weer plezier. Bij de vorige plaat was er ontzettend veel druk, zowel van binnen als buiten de band. En dat hoor je: tegenwoordig vind ik het een heel claustrofobisch, ongemakkelijk album. Nu zijn we weer verliefd op muziek maken. Plus: we hebben onszelf geen beperkingen opgelegd. We voelden ons als schoolkinderen in de knutselklas. Een goed teken trouwens dat je ons niet herkende. Ik ben het intussen kotsbeu dat we steeds in dezelfde lade als Coldplay en Travis geschoven worden, en ik hoop dat deze plaat daar een einde aan maakt. Ja, we maakten dezelfde soort muziek in dezelfde periode, maar verder houdt de vergelijking op: Coldplay is nooit een grote invloed geweest.
‘Perfect Symmetry’ is duidelijk een nieuwe start. Je gaat live zelfs gitaar spelen, las ik. Je moves al geoefend?
Chaplin: (lacht) Zo ijdel ben ik nu ook weer niet. Dus neen, ik heb nog niet voor de spiegel gestaan. Zonder fouten spelen is al moeilijk genoeg. Maar als je als muzikant niet hongerig blijft, ben je het niet waard om op een podium te staan.
We horen ook flink wat eighties-invloeden op de nieuwe plaat. De cassettes uit je jeugd nog eens bovengehaald?
Chaplin: Er is gewoon geen ontsnappen aan: we zijn kinderen van de eighties, het is dus logisch dat die in onze muziek zijn doorgesluimerd. Nu: het is ook niet de slechtste periode om in op te groeien. De jaren 80 hebben geweldige groepen voortgebracht: The Smiths, Pet Shop Boys, New Order…
Wham!, Rick Astley…
Chaplin: Ouch. (lacht) Een beetje onfair, niet? Alsof je het huidige decennium als de Vengaboys en Cheeky Girls zou samenvatten. Er is beter spul gemaakt. Maar goed: ik denk dat we op deze plaat meer door de late jaren 70 zijn beïnvloed. Bowie, Talking Heads, Simple Minds. That kind of stuff. Anderzijds: Tim (Rice-Oxley, pianist en songschrijver, GZ) en Richard (Hughes, drummer, GZ) zijn vooral met hiphop bezig – Jay Z, Kanye, Common – en ook dat is aan de drums en songs te merken. Perfect Symmetry is een veel snellere plaat.
In Berlijn schreef U2 ‘Achtung Baby!’, en David Bowie vond er zichzelf opnieuw uit met ‘Low’. Hoe belangrijk was de stad voor jullie nieuwe sound?
Chaplin: Berlijn heeft zeker een groot verschil gemaakt. Weet je, deze stad heeft een hergeboorte meegemaakt. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd ze platgebombardeerd, en daarna hebben de inwoners alles weer van nul opgebouwd. Vooruitgaan, daar draait het om in Berlijn, en dat is ook wat deze plaat voor ons betekent: niet blijven vastzitten. Zoveel groepen beloven dat ze op hun nieuwe plaat iets nieuws zullen brengen, maar als je ze dan in handen krijgt, hoor je geen verschil. Vreselijk frustrerend, vind ik dat. Deze stad heeft ons doen beseffen dat je echt vooruit kan gaan.
Berlijn is herboren, zeg je. Keane hier ook?
Chaplin: Zeg maar gerust verrezen. Na de riseandfall, is dit de resurrection. Misschien daarom dat de plaat zo vrolijk klinkt. Dit is een plaat over liefde. Liefde, vrede, harmonie: daar draait het uiteindelijk om in het leven. Hippiewaarden, maar wel goede om te promoten.
Je klinkt hoopvol voor iemand die twee jaar geleden nog aan de grond zat.
Chaplin: (raakt moeilijk uit zijn woorden) Weet je, die tijd is voorbij. Het was een heel trieste en moeilijke periode, maar we zijn er sterker uitgekomen. Als je zo dicht bij de afgrond bent geweest, doet het bijzonder veel deugd om terug te keren naar de dingen waarvan je houdt.
Je was heel open over wat er toen gebeurd is. Hoe vreemd is het om te beseffen dat iedere journalist weet dat je verslaafd was aan dessertporto en cocaïne?
Chaplin: Open zijn over mijn verslaving was een heel bewuste keuze. En ik moet zeggen: die aanpak heeft gewerkt. Elke journalist stelt er dezelfde vragen over, maar ik heb ze allemaal al beantwoord. Ik heb geen geheimen meer.
Dat gezegd zijnde: het was misschien niet mijn beste plan om naar The Priory te gaan. Rehab is een heel publieke plaats, heb ik ontdekt. Iedereen weet plots dat je verslaafd bent. Ach ja, whatever. (zucht) Alles gebeurt om een reden. Water onder de brug. Meer kan ik er niet over zeggen.
Tot slot: Keane mag een hele rist beroemdheden tot zijn fanclub rekenen, van Bret Easton Ellis tot Justin Timber-lake. Wie vind jij de vreemdste uit het rijtje?
Chaplin: Snoop Dogg, Kanye, Pharrell zijn allemaal namen die je niet meteen met onze muziek zou associëren. Maar de vreemdste moet toch Gene Simmons van Kiss zijn. Gene Simmons, fan: wie zou dat nu denken?
Door Geert Zagers
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier