STURM UND DRANG. GARBAGE LAG EEN TIJDJE OP APEGAPEN, MAAR BIJT OP ‘BLEED like ME’ NIJDIG VAN ZICH AF.

BLEED LIKE ME

WARNER

In concert: 1/7 Rock Werchter

Garbage ****

Na een bijna-dood- ervaring gaat een mens intenser leven, en blijkbaar gaat dat principe ook voor rockgroepen op. Toen Garbage aan de opnames van Bleed With Me begon, hing hun toekomst aan een zijden draadje. Ziekte en twijfels eisten hun tol, en bovendien was het viertal zwaar aangetast door interne spanningen en paranoia. Maar ze krabbelden weer overeind, en maakten met Bleed Like Me veruit hun hardste en nijdigste plaat totnogtoe. Muzikaal brein Butch Vig, die Nirvana als producer van Nevermind de mainstream binnen loodste, trekt een betonmuur van gitaren op zonder de melodieën te verwaarlozen en inviteerde zelfs zijn oude makker Dave Grohl, om zich loos te roffelen op opener Bad Boyfriend. Sex Is Not The Enemy heeft niet alleen de dynamiek van Kurt Cobain en de zijnen, maar ook een baslijn die Kim Deal uit de polsen had kunnen schudden. Très Pixies is ook het uit prikkeldraad opgetrokken Right Between The Eyes. Grunge mag dan al dood zijn, de stuiptrekkingen blijven best beluisterbaar.

De dreiging die van de muziek uitgaat, stimuleerde mad woman Shirley Manson om zichzelf binnenstebuiten te keren. In Bleed Like Me klinkt ze bijzonder breekbaar en toont ze haar littekens, net als in de Beatleske pianoballad It’s All Over But The Crying en hét moment suprêmeHappy Home, waarin gitaren en strijkers elkaar tijdens een grande finale snikkend in de armen vallen. Voor de rest neemt Manson als vanouds de uitdagende attitude aan van haar idolen Chrissie Hynde en Debbie Harry – de attitude die ook verantwoordelijk was voor de doorbraak van Garbage, precies tien jaar geleden. Het valt op dat de groep, in vergelijking met vroeger, minder vaak de elektronische trukendoos opentrekt. De groove blijft een belangrijk gegeven in hun muzikale landschap, maar behalve het knisperende Metal Heart en de geluidseffecten van het anti-oorlogsmanifest Boys Wanna Fight worden de samples en loops tot een minimum beperkt.

Bleed Like Me is een album waarop Garbage vrij citeert uit de rockgeschiedenis û zo is Run Baby Run gemodelleerd naar de klankwereld van The Cure. Daardoor verrast het niet echt, maar omdat de groep weer bijzonder scherp staat, wordt dat euvel ruimschoots gecompenseerd. Peter Van Dyck

Peter Van Dyck