Flatterend kun je mijn zelfportret niet noemen, nee. Maar ik vind mezelf ook niet zo mooi, vrees ik. En een posterboy al helemaal niet. Als ik in de spiegel kijk, zie ik vooral mijn wenkbrauwen die de hele tijd dichtgroeien, zoals bij die gasten van Oasis. Of een van de drieënnegentig andere dingen die me storen aan mijn kop. Ik vind het nog altijd bizar om mijn naam te zien opduiken in lijstjes van sexy mannen. Een beetje jammer, ook, dat ik daar vaak toe herleid word. Maar dat hoort er allemaal bij, zeker, als je op een podium klimt? Het is onmogelijk om géén imago te hebben. Zelfs als je er geen wilt, krijg je er een. Ik ben een puinhoop op twee benen, dat zit duidelijk in dit zelfportret. Een warhoofd. Een woelwater. Een niet te leiden projectiel. Alles ontstaat bij mij uit chaos. Zowel mijn songs als mijn teksten en mijn zelfportretten, blijkbaar. Vroeger probeerde ik die chaos vruchteloos onder controle te krijgen. Maar dat maakte de verwarring alleen maar groter in mijn hoofd, dus heb ik afgeleerd om mezelf de hele tijd tot de orde te roepen. Je kunt wel een beetje schaven aan jezelf, maar aan je temperament ontkom je toch niet.

Angst is een heel belangrijke emotie voor mij. Misschien wel dé belangrijkste. Vandaar dat mijn zelfportret zo angstig kijkt, wellicht. Alsof het net een angstaanval had. Een paar jaar geleden had ik daar geregeld last van. Er waren zelfs periodes dat ik nauwelijks buiten durfde te komen, uit schrik voor de angst. Maar intussen weet ik dat angst vaak wijst op iets positiefs. Wanneer wordt een mens bang? Als hij overrompeld wordt. Of geconfronteerd wordt met fundamentele dingen. Angst is gewoon een sirene in je hoofd. ‘Opgelet! Belangrijk!’

Waarom ik rood gebruikte voor dit zelfportret? De heftigste der kleuren? Omdat ik alleen een rode balpen vond toen ik dit begon te tekenen. Anders had ik wel blauw gebruikt – het blauw van de zee in Puerto Rico – mijn lievelingskleur. Ik zag er ontzettend tegenop om dit zelfportret te maken, moet ik eerlijk zeggen. Omdat ik na de academie nooit meer iets tekende. En omdat ik geen zin had om terug te denken aan de verwijten die ik daar kreeg. Dat ik een show-off was. En dat ik veel vorm gebruikte voor weinig inhoud. Of dat kwetste? Natúúrlijk kwetste dat. Zeker omdat er een grond van waarheid in zat. Alleen was ik toen veel te onvolwassen om daar iets mee aan te vangen. Soms vind ik het jammer dat ik zo jong was toen ik op school zat. Nu zou ik er veel meer uithalen – oneindig veel meer.

Gabriel Rios (30) maakt dit voorjaar een akoestische minitournee langs dertien Vlaamse schouwburgen met jazzpianist Jeff Neve en percussionist Kobe Proesmans. Info: www.gabrielrios.be.

Opgetekend door Wouter Van Driessche