Fuckerdefuck! Nadat de Canadezen van Holy Fuck zichzelf met hun naamkeuze tot de marge veroordeelden, staan ze met Latin, hun derde elpee, alsnog op de rand van de doorbraak. Dat hebben ze geheel aan hun stomende livereputatie te danken. ‘We menen het ernstig vanaf nu. ‘

HOLY FUCK

Er waren tijden dat singles als 7 inch werden opgestuurd naar pers en radiostations met beleefd begeleidend handgeschreven briefje. Niet zo in deze moderne wereld: de jongens van Holy Fuck, Canadezen met een voorliefde voor experimentele instrumentale indierock à la Battles, maakten hun nieuwe single Latin America wereldkundig via de laatste webhype genaamd ChatRoulette, een soort shuffle webcam chatsite. Een van de 35.000 actieve webcams toonde de single, waar u met veel genext en veel chance op kon terechtkomen. Enig probleem: daarvoor moest u zich wel door de obligate resem mannen-met-hun-schwanz-in-hun-hand werken. Na drie keer op rij recht in de purperen pupil van Kapitein Eenoog te hebben gestaard, hielden wij het voor bekeken. De vooruitgang, tss!

Dank voor het trauma.

Brian Borcherdt: (Lacht) Ik heb zelf ook na één seconde weggeklikt – te veel schrik, weet je wel. Een kenner zou ik me dus niet noemen. Het enige wat ik vooraf over ChatRoulette wist, was dat er een hoop kerels op zitten met hun pikkie in hun hand. Geen betere plek om een plaat van Holy Fuck op voor te stellen dan een wankfest, toch? (Lacht) Het straffe is: het werkt. Veel mensen weten nu dat we een nieuwe single hebben.

Het verraadt ook jullie ambities: ‘Latin’ moet jullie doorbraakplaat worden. Ik las zelfs dat jullie voor het eerst een vaste bezetting hebben.

Borcherdt: Tot LP, onze vorige plaat, waren Graham en ik de kern van de groep en bestond de ritmesectie uit een groep vrienden – wie zin en tijd had, mocht meespelen. Nu beseffen we: als we er echt willen staan, moeten we een vaste line-up hebben. Holy Fuck nog als een zijproject beschouwen houdt geen steek meer.

Het is vooral dankzij jullie fantastische livereputatie – Pukkelpop 2008, iemand? – dat Holy Fuck het zo ver heeft geschopt. Was het niet moeilijk om al die energie op een plaat te vatten – iets waar jullie collegae van Battles niet helemaal in slaagden?

Borcherdt: Hoe hard je de volumeknop op je stereo ook aanzet: je zweet niet, je voelt de bassen niet, het is geen aanslag op je zintuigen meer. Een cd zal nooit hetzelfde zijn als een liveshow, daar moeten we ons bij neerleggen. Maar een cd kan wel iets anders zijn. Voor Latin hebben we geprobeerd een rush af te leveren. We hebben ons afgezonderd in een schuur op het platteland van Ontario – echt the middle of nowhere – we hebben alles zoveel mogelijk live opgenomen, we zijn minutieus met de trackvolgorde bezig geweest. En ik denk dat dat ook te horen is: Latin is volgens mij onze coherentste plaat.

Even hypothetisch: stél dat je voor ‘Latin’ ook lyrics geschreven had, waarover zouden die dan gaan?

Borcherdt: Moeilijk te zeggen. We worden vaak omschreven als party band, maar ik zou zeker geen teksten willen genre ‘Come party with us’. Mensen die in teksten naar plezier op zoek gaan, missen iets , denk ik. Als ik van het leven wil genieten, ga ik op café met mijn vrienden of wat fietsen. Muziek moet net over iets diepers gaan – iets dat niet zo vrolijk is. Er moet een therapeutische kant aan zitten, zeg maar. Laat ons zeggen dat onze teksten donker zouden zijn, zonder morbide te worden.

We zagen je op YouTube knutselen met een soort gigantische cassettespeler. Een eigen creatie?

Borcherdt: Het is een oude filmsynchroniser. In een ver verleden had ik een baan in de montagestudio op een filmset, en toen ontdekte ik dat er de meest geweldige geluiden uit zo’n synchroniser kwamen als je er een stuk magnetische tape door haalde. Ik heb me er meteen eentje aangeschaft – honderd dollar kostte het. Nooit beklaagd. Het is zoals die oude keyboards die we gebruiken: als je er genoeg effecten op zet, komt er gegarandeerd een cool geluid uit.

Fuck Buttons, Fuck, Fucked Up, The Fuckerettes en – onze persoonlijke favoriet – de Guadeloupse rapper Fuckly: de f-groepen komen als paddenstoelen uit de grond. Is het stoute er onderhand niet af?

Borcherdt: Die boom heeft vooral voor veel verwarring gezorgd. Laatst hoorde ik van Fucked Up – die net als wij van Toronto zijn – dat er een fan na een optreden was komen klagen dat hij geen enkel nummer had herkend. Bleek dat hij eigenlijk naar een concert van Holy Fuck wilde gaan. En pas zat er een journalist van NME voor ons die al zijn research over Fucked Up had gedaan – zéér pijnlijk. (Grijnst)

Nooit gedacht om een festival op te zetten met al die andere fuckbands?

Borcherdt: Gek dat je erover begint: Damien van Fucked Up mailde me een paar weken geleden om samen een show te doen. Misschien dat het er op een dag wel van komt. De naam is er al: Fuckfest – die kunnen we niet laten liggen. (Lacht)

LATIN

Uit op 12/5 bij Young Turks.

Live: 17/5, Orangerie.

DOOR GEERT ZAGERS