It’s Frank’s World – 2012 is het jaar van Frank Ocean. Daar zorgt een open brief en zijn straffe tweede album Channel Orange voor. De soul heeft er een grote meneer bij.
Channel Orange
soul
Universal
‘4 summers ago. I met somebody. I was 19 years old. He was too.’ Met vier zinnetjes, uit een open brief op Tumblr, zette Frank Ocean drie weken geleden de muziekwereld even op haar kop. Frank Ocean is bi. Het zou geen jota mogen uitmaken, maar het is zo. En wel omdat Ocean op zijn drieëntwintigste de titel van kroonprins van het hedendaagse r&b-rijk toebedeeld krijgt, en omdat hij deel uitmaakt van het Odd Future-collectief, twee werelden die niet bekend staan om het uitdragen van roze sympathieën. Uit de kast treden, is net ietsje moeilijker wanneer je beste maten rappen over hos, bitches en fags.
Wat ons betreft, mag Ocean met die adembenemende falset zijn liefde aan een koffiezet declameren, zolang er op de achtergrond donzige oorkussens uit met satijn beklede klankkasten gebreid worden, zoals Thinking bout You en Pilot Jones. In Bad Religion oefent Ocean zijn publieke biecht tegen een taxichaffeur: ‘This unrequited love / to me it’s nothing but a one man cult / and cyanide in my styrofoam cup / I could never make him love me.’‘Allah hu akbar’, antwoordt de brave man, maar Ocean vreest god noch meester. Het is een van die tracks op Channel Orange die bewijzen dat de jonge crooner inhoudelijk en muzikaal buiten elke categorie opereert.
Ooit kluste hij bij als ghostwriter voor John Legend en Justin Bieber, nu versnijdt Ocean blitse funk (Monks) met oerdegelijke popmelodieën (Lost) en pent hij de scherpste teksten die de r&b heden rijk is. Zo fileert hij in Super Rich Kids op kurkdroge wijze verwende rijkeluiskinderen en hun ’too many bottles of wine we can’t pronounce’. Odd Future-maatje Earl Sweatshirt mag gezellig meebrommen. Het over negen hallucinante minuten uitgesponnen Pyramids is een visioen waarin Ocean zichzelf cast als farao voor Cleopatra, maar eindigt in de armen van een gewillige stripteaseuse. Het is ook een demonstratie aan alle Rihanna’s ter wereld van hoe eurohousesynths te omhelzen zonder in David Guetta-toestanden te vervallen. Of Frank Ocean de zevenmijlslaarzen van de heilige drievuldigheid Gaye-Wonder-Mayfield kan vullen, moet de toekomst uitwijzen. Channel Orange is goed, heel goed, een grote stap vooruit van de al niet onaardige mixtape Nostalgia, Ultra. Maar Ocean heeft veel meer in zich. De wereld komt sowieso aan zijn voeten te liggen, en wij mogen dat zomaar meemaken.
DOWNLOADTIP
Pyramids
Thinkin bout You
Super Rich Kids
Jonas Boel
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
