Five Minutes of Heaven
TO BE OR NOT TO BE – Oliver ‘Der Untergang’ Hirschbiegel reduceert de Noord-Ierse troubles tot een overacteerduel tussen James Nesbitt en Liam Neeson.
Oliver Hirschbiegel
met Liam Neeson, James Nesbitt Sinds de Goede Vrijdag-akkoorden uit 1998 mogen de wapens in Noord-Ierland dan al grotendeels opgeborgen zijn, voor filmmakers vormen de Troubles nog steeds een bron van inspiratie. Denk maar aan Paul Greengrass’ producties Bloody Sunday en Omagh, of aan Steve McQueens verbijsterende Bobby Sandsbiopic Hunger. Aan dat rijtje mag nu ook deze BBC-film worden toegevoegd, naar een scenario van Omagh-scribent Guy Hibbert en met Der Untergang-Führer Oliver Hirschbiegel als regisseur.
Centraal in deze als praatthriller vermomde drieakter over wraak en verzoening staan katholiek Joe Griffin en protestant Alistair Little. De eerste was amper tien toen zijn broer in 1975 voor zijn ogen werd neergemaaid door Alistair, die op zijn vijftiende de terreureskaders van de Unionisten vervoegde. Vijfendertig jaar later zijn de twee voor het eerst bereid om elkaar te ontmoeten in het kader van een interviewprogramma.
De openingsact is nog gewijd aan de terreurdaad zelf, met Belfast anno 1975 als retrodecor, maar van minuut 25 tot 65 draait het om de tegenstrijdige emoties van de twee antagonisten. De laatste twintig minuten worden dan weer gewijd aan de uiteindelijke confrontatie, wat resulteert in een Jason Bourne- light sequens die niet helemaal loopt zoals de programmamakers hadden gepland.
Klinkt die vertelstructuur behoorlijk theatraal, dan is de uitwerking ervan nog een stuk vreemder. Niet alleen verpakt Hirschbiegel het geheel als een gladde Hollywoodthriller, met alle montagetrucs en prefabmuziekjes van dien. Hij laat ook meer clichés de revue passeren dan in de gemiddelde doka, waarbij zowel Liam Neeson als James Nesbitt het op een acteren van jewelste zet. Zo loopt Neeson chronisch te onderacteren als de bekeerde terrorist Alistair, met een trieste Droopyblik en een ernst die amper voor Oskar Schindler moet onderdoen. Nesbitt mag daarentegen compleet over the top gaan als de hypernerveuze Joe, die de tv-confrontatie wil aangrijpen om een mes in Alistairs buik te planten en aldus eindelijk zijn ‘five minutes of heaven’ te scoren.
Helaas zet Joe – en Hirschbiegel met hem – daarmee vooral een mes in de spanningsboog van deze emothriller die met zijn innerlijke monologen en maniërismen zelfs iets campy krijgt. Aangrijpend of louterend – woorden die de makers ongetwijfeld in gedachten hadden – kun je deze half op feiten gebaseerde kroniek niet noemen, al zorgen de hyperbolische verpakking en dito vertolkingen ervoor dat het tenminste geen truttig bidprentje wordt. Bovendien vormt de proloog met de jonge Joe en Alistair een best spannend kortfilmpje op zich, zodat deze tragische vaudeville nu ook weer geen uitschuiver extraordinaire is.
Kort samengevat: meer CSI: Belfast dan BBC News, met de bijbehorende pro’s en contra’s.
Dave Mestdach
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier