Ferrara

Eerste zin Heel lang is de dood voor ons geen onderwerp van gesprek geweest.

Zes jaar geleden schreef Volkskrant-columnist Bert Wagendorp de inmiddels ook verfilmde bestseller Ventoux, over zes vrienden die begin jaren 1980 de Mont Ventoux hadden beklommen. Tijdens de afdaling was Peter, een van hen, zwaar ten val gekomen en hij was ter plekke gestorven. De vrienden verloren elkaar daarop uit het oog, tot Bart, de verteller van de roman, dertig jaar later iedereen weer bij elkaar brengt om nogmaals naar de Provence te trekken om er hun verongelukte vriend te eren.

In Ferrara voert Wagendorp vier van de vijf overlevende vrienden uit Ventoux weer op. Alleen Laura, de regisseur die nooit is teruggekeerd naar Nederland en carrière heeft gemaakt in Italië, is niet van de partij. Maar de anderen dus wel: Bart, de ex-journalist die een succesvolle schrijver is geworden, David, de uitbater van een café-restaurant waar hij vanaf wil, André, de miljonair die zijn fortuin verdiende door coke te leveren aan de hoogste kringen, en Joost, ooit een gevierd fysicus, maar nadat hij betrapt werd op fraude teruggevallen tot eigenaar van een winkel in Italiaanse specialiteiten. Inmiddels zijn ze midden de vijftig en voelen ze dat er iets begint te wringen. ‘Een moedeloos gevoel,’ zo beschrijft André het, ‘alsof je al heel lang aan een schilderij werkt en opeens ziet dat de verf is uitgelopen en de kleuren niet kloppen. Eigenlijk moet je opnieuw beginnen, maar daar heb je helemaal geen zin meer in. Dus zeg je maar dat die druipers de bedoeling waren. Dat gelooft niemand, en jijzelf nog wel het minst.’

Wanneer Joost meldt dat hij in Ferrara een oud palazzo heeft gekocht, biedt hij zijn vrienden een strohalm. Allemaal zien ze in die bouwval de mogelijkheid om weer zin te geven aan hun leven, tot Bart het nieuws krijgt dat zijn dochter Anna naar het Midden-Oosten trekt om er krantencorrespondente te worden en David zegt dat hij aan een ongeneeslijke kanker lijdt. Dan komen dood en verschrikking wel heel erg dichtbij. Finaal is Ferrara een roman over loslaten, over het loslaten van een dochter, van een vriend en van het leven zelf. Wagendorp weefde rond die thematiek een tragikomisch web dat verraderlijk licht lijkt, maar stevig verankerd zit in de realiteit.