Op zijn derde album gaat Hot Chip – huis van vertrouwen voor de intelligentere dansdeun – meer dan ooit de rocktoer op. Maar gelukkig toveren de Londenaars ook weer genoeg scheve beats uit hun drumcomputers om onze innerlijke waterpas uit balans te brengen.
ot tip: op 14 maart staat Hot Chip in de Botanique. Wij zijn alvast ready for the floor; even checken hoe dat zit met zanger Alexis Taylor, de man links op de foto uit wiens keel je nooit zo’n mooie falset zou vermoeden.
Dit is jullie ruigste plaat tot nu toe. Toch spreekt uit de titel ‘Made In The Dark’ ook een soort onzekerheid.
Alexis Taylor: Dat kan je erin zien, ja. De titelsong, een soulballad, gaat over mijn vrouw en hoe onze relatie gegroeid is. Niet vanuit duisternis – ik ben geen masochist – maar wel vanuit onzekerheid, aftastend in het donker. Het is een romantische song met een metaforisch kantje, want ook het duister van de slaapkamer speelt natuurlijk een rol in onze relatie (lacht).
Heb jij als tekstschrijver vetorecht over de titelkeuze?
Taylor: We hebben allemaal vetorecht. Wat geen evidentie is met zo’n bende keikoppen. Joe (Goddard; rechts op de foto, nvdr.) wilde graag Shot Down In Flames als titel, maar dat voorstel is, euh, afgeschoten door de rest van de groep. En het idee om dit derde album Four te dopen – Volume 4 van Black Sabbath is een van mijn favoriete platen, vandaar – hebben we ook opgeborgen.
Ik heb de indruk dat jullie eerder per toeval een synthesizergroep zijn, klopt dat?
Taylor: Helemaal. Ik denk namelijk niet in termen van ‘rockmuziek’ of ‘synthesizermuziek’. We willen geen statement maken door met vijf keyboards op een podium te gaan staan. Niet iedere Hot Chipsong heeft per se een drummachine en een Casiosynthesizer nodig. Het draait meestal wel zo uit, maar dat is puur toeval. Ik schrijf het gros van de songs bijvoorbeeld op een ouderwetse, akoestische gitaar.
De Britse pers noemt jullie consequent ‘nerds’ of ‘geeks’. Is dat niet frustrerend?
Taylor: Ik laat er mijn slaap niet voor maar het gaat op de duur wel vervelen, ja. Ik snap het niet: twee van de vijf groepsleden dragen een bril. Zijn we daarom nerds? Was Buddy Holly een nerd?
Jullie zitten op het DFA-label van James Murphy, maar gingen niet opnemen in hun gerenommeerde studio. Verknocht aan jullie homestudio?
Taylor: Als je Joes luizige appartement een homestudio kan noemen. We zijn sowieso geen studioband. Meestal e-mailen we flarden van beats, geluiden en tekst heen en weer tot er een song uit groeit. Shit, dat klinkt redelijk nerdy zeker? Anyway, Joe is een werkpaard, een hitfabriek die niet rust voor er op het eind van de dag een potentiële single op zijn harde schijf staat. Ik functioneer niet op die manier. Met zijn vijven in een studio bivakkeren zou dus niet veel opleveren. We hebben wel een professionele studio gehuurd om enkele tracks live in te spelen. (droog) That was interesting.
Waarom is het nummer ‘Wrestlers’ opgedragen aan James Murphy?
Taylor: Omdat James een onstuitbare vechtmachine is. Wist je dat hij traint om ultimate fighter te worden? (lacht) Het zit zo: Al (Doyle; nvdr.), onze gitarist, is met LCD Soundsystem op tournee. Onlangs kreeg ik een sms’je van James met de boodschap dat we Al niet meer terugkregen. ‘I’ll wrestle you for it,’ schreef hij, ‘cause I’m way bigger and better trained.’ In plaats van die uitdaging aan te gaan, heb ik er een song van gemaakt. Véél veiliger!
Jullie mochten enkele maanden geleden aan de slag met twee tracks van Kraftwerk. Stressen?
Taylor: Op de rest van de groep had het idee alleen al een verlammend effect. Ik ben niet zo technisch aangelegd, mijn benadering was vooral praktisch. Om niet te zeggen dat ik er simpelweg een drummachine tegenaan heb gegooid (lacht). Remixes in elkaar draaien is eigenlijk niet mijn ding. Als ik geen zin heb om bijvoorbeeld (spuwt de naam bijna uit) Amy Winehouse te remixen, dan laat ik dat over aan een van de andere jongens. Ik heb geen zin om fulltime andermans rommel op te blinken. Ik ben wel enthousiast over de remix die we maken voor Robert Wyatt, een van mijn helden. Hoewel het vreemd is om met de aparte delen van zo’n song aan de slag te gaan: alsof je iemand uitkleedt.
Kan la Winehouse je niet bekoren?
Taylor: Ik heb niks tegen haar persoonlijk; ik snap gewoon niet wat er zo aantrekkelijk is aan een destructieve popartieste met een overduidelijke doodswens. De manier waarop ze als een halve martelaar uitgebuit wordt door de media vind ik walgelijk. Dat meisje is ziek en moet geholpen worden, niet aangemoedigd.
Iemand wiens lof je geregeld zingt, is R. Kelly. Wat heb je met hem?
Taylor: R. Kelly is een van de meest onderschatte artiesten ter wereld. Dat is geen ironie, dat méén ik. Singles als She’s Got That Vibe en You’re Body’s Calling zijn onverslijtbare popjuweeltjes. Zijn gevoel voor humor en ritme is werkelijk geniaal en de productie is briljant. Heb je zijn ‘hiphopsoap’ Trapped In The Closet trouwens al gezien? Melodrama op zijn best!
Wat als R. Kelly op een dag aan de telefoon hangt met het verzoek om samen te werken?
Taylor: Hard wegrennen of flauwvallen (lacht). He’s a pretty intimidating guy.
Wanneer was je voor het laatst geïntimideerd?
Taylor: Vorig jaar op tournee in Zuid-Amerika. We speelden in de grootste arena van São Paulo voor 20.000 mensen. Tijdens One Pure Thought begonnen al die Brazilianen simultaan de samba te dansen. Toen stond ik toch even aan de grond genageld. Niet slecht voor een bende nerds, dacht ik bij mezelf.
Door Jonas Boel
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier