Zondag 20/9, 21.55, Canvas
‘Gij zijt mijn lieve vriend’, zegt een bejaarde vrouw. ‘Ik ben blij voor u’, antwoordt haar bejaarde gesprekspartner. Het is maar één voorbeeld uit de vele surrealistische gesprekken in Feel My Love. Vier seizoenen lang observeerde Griet Teck met haar intieme maar nooit opdringerige camera de dagelijkse rituelen van de bewoners van Huis Perrekes, een kleinschalige woonvoorziening voor personen met dementie in het dorp Oosterloo, bij Geel. Het resultaat had makkelijk een deprimerende docu kunnen worden, maar Feel My Love isveel lichter en grappiger dan het onderwerp doet vermoeden. Een kruising tussen Geel van Arnout Hauben en Michaël Cops en Amour van Michael Haneke, zo u wilt.
GRIET TECK: Ik heb álles zelf gedaan, zonder filmploeg. Dat was de enige manier om zo dichtbij te komen. Ik heb veel gewerkt met zendertjes die ik op de bewoners spelde, of in hoekjes van de kamer verstopte. Ik liet dan de camera lopen, terwijl ik om de hoek stond. Zo kon ik afstand nemen, en tegelijk nabij zijn. Het is allemaal écht wat je ziet. Ik heb daarnaast zoveel schone dingen rond mij zien gebeuren die ik niet heb kunnen vastleggen. Daar heb ik me over moeten zetten.
Niet alle bewoners zullen honderd procent beseft hebben dat ze gefilmd werden. Zorgde dat nooit voor conflictsituaties?
TECK: In het begin heeft de directie me voorgesteld aan de familieleden van de bewoners. Ik geloof dat er maar drie families waren die het liever niet hadden. Ik was daar wekelijks gemiddeld twee dagen, en op de duur werd mijn aanwezigheid niet meer in vraag gesteld. Huis Perrekes zelf stond ook enorm achter het idee. Vertrouwen was de basisvoorwaarde. Ook belangrijk was de muziek, die speelt een prominente rol in Feel My Love.
Dat levert straffe beelden op, zoals de scène waarin een man klarinet speelt.
TECK: Je kon met hem geen gewone gesprekken meer voeren, maar zijn noten kende hij nog perfect. (lacht) Blijkbaar is dat deeltje in de hersenen, het muzikale vermogen, het allerlaatste wat nog intact blijft. Wetenschappelijk bewezen: mensen vergeten hun huwelijk van vijftig jaar geleden, maar kunnen wel nog de liedjes zingen waarmee ze opgegroeid zijn.
Feel My Love was een publiekslieveling op het filmfestival van Rotterdam en op Docville vorig jaar, en haalde zelfs de Vlaamse bioscopen. Was je verrast door het succes?
TECK: Ja. Ik heb drie jaar intens aan Feel My Love gewerkt, zonder al te grote verwachtingen. Het thema is niet bepaald sexy. Ik heb bewust niet voor een verhaal gekozen, maar voor een aaneenschakeling van momentopnames in het hier en nu. Praten over het verleden of de toekomst wordt immers minder relevant. Ik dacht dat ik een vrij ontoegankelijke film had gemaakt, maar ik was verkeerd. Dus ja, ik was heel verrast.
De documentaire werd hier en daar al vergeleken met Amour van Michael Haneke (een film die Canvas op vrijdag 25/9 toont).
TECK: Dat is natuurlijk een compliment. Beide films gaan over ouder worden, de kwetsbaarheid ervan, niet alleen dementie. Amour is iets harder, dat kun je wel zeggen. Maar schoon, hé. De film toont heel onomfloerst de realiteit van het ouder worden, maar op een genuanceerde manier, zonder sentimenteel te worden. Dat heb ik met Feel My Love ook geprobeerd: niet sentimenteel worden, want dat vind ik verschrikkelijk. Maar wel met veel liefde.
ANDREAS ILEGEMS
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
