VIERMAAL FELLINI Een vierdelige box van de uitbundige Italiaanse maestro, met films die gaan van weemoedig neorealisme tot kleurrijk droomspel.

Films: I Vitelloni **; La Strada *; Otto e Mezzo ****; Giulietta Degli Spiriti ***. Extra’s: * (Homescreen)

Films. De oudste twee films uit deze vierdelige box dateren van een periode dat Fellini nog niet echt Fellini was en zijn filmstijl nog verankerd zat in het neorealisme: de weemoedige autobiografische mijmering I Vitelloni (1953) en de nu bijzonder verouderde smartlap La Strada (1954), waarin zijn echtgenote-muze Giulietta Masina ons twee uurtjes lang vrolijk op de zenuwen werkt. Met Otto e Mezzo (1963) is het echter prijs: dit is de maestro ten voeten uit, van het schaamteloze narcisme over de stoet van karikaturale creaturen tot de flamboyante zwart-wit maalstroom van de obsessies en frustraties van een regisseur in crisis.

Zo beroemd en vaak vertoond Otto e Mezzo is, zo vergeten en zeldzaam is de opvolger Giulietta degli Spiriti (1965), en die is daarom ook de beste reden om deze box aan te schaffen. In plaats van zichzelf (via alter ego Marcello Mastroianni) als spilfiguur te gebruiken, zet Fellini zijn vrouw in het zonnetje. Masina speelt een half beteuterde, half gelukzalige burgertrut wier fantasie op hol slaat als ze de ontrouw van haar man ontdekt. De film trekt voorbij als één uitbundige sliert van dagdromen, nachtmerries, jeugdherinneringen en waanvoorstellingen, die elkaar in gekte naar de kroon steken. Ook de realiteit waaruit deze duik in Giulietta’s onderbewuste voortvloeit, is gestileerd en grotesk vervormd, wat het naadloos overgaan van werkelijkheid naar waan aanzienlijk vergemakkelijkt. Als naar gewoonte weet Fellini van geen ophouden, is Masina te oud om zoveel onschuld en naïviteit te incarneren, maar er zijn ook ware anthologiescènes (bijvoorbeeld als Giulietta’s katholieke schuldgevoelens boven water komen). Dit is ook Fellini’s eerste film in kleur en samen met zijn vroeg gestorven cameravorst Gianni Di Venanzo drijft hij het antinaturalistisch kleurgebruik speels en virtuoos op de spits.

Extra’s. Naast de productienotitie’s, trailers, fotogalerijen en biografieën is er ook bij Otto e Mezzo de documentaire The Lost Ending, die uitsluitend uit stills bestaat.

DOOR patrick duynslaegher