Fatoumata Diawara

Zeven jaar na haar debuut heeft de Malinese zangeres, gitariste en actrice Fatoumata Diawara een opvolger klaar. Hoe uitgekiend en hapklaar Fenfo eerst ook aandoet (misschien in een poging om Diawara’s carrière eindelijk treffelijk te lanceren, na jaren schaduwwerk voor iedereen van Bobby Womack en Herbie Hancock tot Cheikh Lô), een zielloos klankspel vloeit daar zeker niet uit voort. Goed, de symbiose van authentieke Afrikaanse ambiances (hier opklinkend uit kora, ngoni of de in Bambara gezongen teksten) en elementen uit rock, funk of blues is niet nieuw. Toch biedt de plaat wat de hoes belooft: trots en kleur in een gestileerd kader. Vlot versmelt Diawara het persoonlijke (het innemende Mama) met het maatschappelijke ( Kanou Dan Yen, dat een lans breekt voor etnisch gemengde huwelijken).