‘De Muzuki Cherry Ripe Doll heeft het allemaal. Gouden haar. Grote vo-luptueuze borsten. Diepe open mond.’ En dat voor 19,95 euro? Kan een mens daarvoor sukkelen? Je snijdt snel de verpakking open (voorzichtig, niet te diep met dat mes), zoekt het ventieltje, en blaast met bolle wangen je nieuwe chérie op. Daar ligt ze dan. Met holle Maaike Cafmeyerogen staart ze je aan. Een plastic mond vol gespeelde verbazing. Ruwe lasnaden die striemen achterlaten op je huid.

Zo’n opblaaspop is zoals bloembollen eten tijdens de oorlogswinter. Of zoals het concert van U2 in de Rose Bowl (Pasadena), dat vorige zondag in zestien landen werd uitgezonden op YouTube. Ongetwijfeld zaten duizenden fans, van wie velen zich geen ticket voor the real thing kunnen permitteren, voor een schermpje van 17 inch , in het beste geval met een paar woofers aan hun laptop gelast. Geen oomph-gevoel. Geen zwetende liezen. Geen overgave die van een goed concert een belevenis maakt.

Misschien is de Hustler Girl Silicone Love Doll beter. Zou al mogen voor 799 euro. ‘Niet opblaasbaar, maar van massief siliconenmateriaal dat levensecht aanvoelt, mede omdat de pop heel snel jouw lichaamstemperatuur overneemt. De openingen zijn afneembaar voor reiniging.’ Warm en proper, zoals de bioscoop. Robbie Williams, een man wiens oeuvre grotendeels uit siliconen is opgetrokken, liet zijn comebackconcert in Londen doorseinen naar tweehonderd Europese cinema’s, waaronder onze Kinepolissen. Dat was, de beruchte passiviteit van het Belgische concertpubliek indachtig, een erg onderkoelde bedoening. Met wat goede wil kreeg je wél dat oomph-gevoel dankzij het overdonderende THX-geluid. Maar zin om rechtop te springen, te klappen, mee te zingen? Flinke meid die zoveel gêne weet te overwinnen. Die lichaamstemperatuur neem je nu eenmaal niet helemaal over, zoals Knack-recensent Peter Vandeweerdt eerder al opmerkte toen hij in Kinepolis naar een live-uitzending vanuit de New Yorkse Metropolitan Opera ging kijken. ‘Je betaalt 18 euro in plaats van 375 dollar voor de beste plaatsen in de Met. Maar krijg je de indruk er zelf bij te zijn? Ja, omdat je de sfeer van de zaal mee opsnuift en in de backstage de spanning voelt. Maar – paradoxaal genoeg – net door een uitstekende beeld-regie krijg je het hinderlijke gevoel dat je niet zelf je focus kunt kiezen.’ Warm, maar te proper dus.

Misschien is the second best thing dan toch de betaalde liefde, zoals de goedkoopste kaartjes voor Bono in Brussel. U2 in het Koning Boudewijnstadion is als een avondwandeling langs het Noordstation: een goede lichtshow, en de prijzen zijn vastgelegd door buitenlandse woekeraars. Voor het betere werk betaal je 150 euro, maar voor simpele meat and potatoes ben je al bediend voor 30 euro. Je hebt dan wel alleen maar hun rug gezien, maar het was tenminste luid, zweterig en niet proper.

PS: Metaforen, waarde lezer, zijn niet geheel ernstig te nemen; ze zijn er tot nut en vermaak. Net als de betere fanfare.

Bart Cornand

U2 in Brussel voor 30 euro is net zo goed als een avondwandeling langs het Noordstation.