EUROVISIESONGFESTIVAL HALVE FINALE
In Kijk eens op de doos, de komische sketchshow van (pdw) die momenteel herhaald wordt op Canvas, zagen we daags voor de eerste halve finale van het Eurovisiesongfestival een jonge Peter van den Eede bij de dokter zitten. Het personage dat hij speelt, kampt namelijk met een gênant probleem: telkens als hij zich in een gezellige situatie bevindt, raakt hij zo op-gewonden dat hij zijn lusten niet meer onder controle kan houden. Als remedie krijgt hij van de arts een walkman en een cassette met muziek van AC/DC, die hij moet opzetten op de momenten dat hij het moeilijk heeft. Een oplossing die meteen stevig op de proef wordt gesteld als hij diezelfde avond met zijn vrouw bij vrienden langsgaat, om samen te fonduen en ondertussen naar het Eurovisiesongfestival te kijken.
De sketch is ondertussen tien jaar oud, maar hij vat de essentie van het Songfestival nog steeds goed samen: het is een evenement zonder enig muzikaal belang, maar wel een hoogtepunt van gezelligheid, een bron van vertier waarbij je je kunt vergapen aan de rariteiten die vanuit alle hoeken van Europa zijn afgevaardigd, even hilarisch als – tenzij je natuurlijk aan een vreemde aandoening lijdt – onschadelijk. Aan opvallende kandidaten was er in de eerste halve finale in Bakoe alvast geen gebrek, van de Griekse schone Eleftheria Eleftheriou – blijkbaar is de situatie in Griekenland zo dramatisch dat ze er nu ook al moeten besparen op hun namen – over de robottweeling uit Ierland tot natuurlijk de hiphoppende Russische oma’s. Onze persoonlijke favoriet was echter Roemenië, dat met Mandinga een groep had afgevaardigd waarin om onduidelijke redenen zowel een Michael Jackson-kloon met rode doedelzak als een accordeonist een plaatsje hadden gekregen. Het liedje Zaleilah, een vrolijk niemendalletje, werd bovendien gezongen door een mooie vrouw in een kleedje dat je nog het best kunt omschrijven als een uit de kluiten gewassen riem. Zo veel respect voor de Eurosongtraditie verdient het toch om beloond te worden.
Roemenië stootte ook door naar de finale, net als de drie andere landen die we hier hebben genoemd. Dit in tegenstelling tot de Belgische inzending, Would You van Iris, die het kunstje van Me and My Guitar van Tom Dice niet kon herhalen in Azerbeidjan. Niet dat we daar echt van stonden te kijken: na het verrassende succes van Dice koos de VRT opnieuw voor een sobere act, in de hoop om tussen alle Eurovisiegekte op te vallen met het liedje zelf. Een nobel streven weliswaar, maar dan helpt het natuurlijk wel als je een song instuurt die ook iets langer blijft hangen dan de drie minuten dat hij wordt opgevoerd. Een liedje met, we zeggen maar iets, een duidelijk refrein, dat iets minder doorzichtig is dan het kleedje van de zangeres.
Meer bedenkingen op www.knackfocus.be/testbeeld Dinsdag 22/5, 21.00 – één
STEFAAN WERBROUCK
‘HET EUROVISIESONGFESTIVAL IS EN BLIJFT EEN EVENEMENT ZONDER ENIG
MUZIKAAL BELANG, MAAR WEL EEN HOOGTEPUNT VAN GEZELLIGHEID.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier