Eternals

In hetzelfde jaar dat Chloé Zhao voor haar roadmovie Nomadland de Oscars voor beste regie en beste film won, presenteert ze de Marvel-blockbuster Eternals. De aankondiging dat de cineaste van intieme outsiderportretten een superheldenfilm zou maken over oeroude buitenaardse wezens (Eternals) die de Aarde van monsterlijke wezens (Deviants) moeten redden, werd op evenveel lof als gefrons onthaald. Zou de eigenzinnige Zhao haar ei wel kwijt kunnen bij Marvel? Ja, dus. Eternals is 100 procent Chloé Zhao’s film. Maar het is meteen ook haar slechtste. Omdat de richtingloosheid die films als The Rider of haar Oscarwinnaar over een rondreizende zestiger nog zo’n authentieke feel gaven op de epische schaal van het Marvel Cinematic Universe (MCU) vooral op de zenuwen werkt. Eternals voelt vaak als een vrijblijvende wisseldans langs de nieuwste superhelden – verdienstelijk vertolkt door onder anderen Angelina Jolie, Gemma Chan en Kumail Nanjiani – om uiteindelijk bij de onvermijdelijke apocalyps uit te komen. Maar onder het cgi-geweld en het door tijdsprongen aan elkaar gelijmde verhaal schuilt toch ook weer Zhao’s bijna religieuze pleidooi voor empathie. Zo injecteert de Chinees-Amerikaanse cineaste het bombastische MCU met enkele van zijn mooiste momenten.