Met haar vertolking in The Paperboy, waarin ze op Zac Efron urineerde, was Nicole Kidman twee jaar geleden de del van Cannes. Dit jaar mikt ze wat hoger: in openingsfilm Grace of Monaco speelt ze de actrice die prinses en stijlicoon werd. Tussendoor was ze in Lint en wij bij haar. ‘Mijn vrijheid opgeven voor een huwelijk, dat zou hard zijn, te hard.’
Noblesse oblige. Natuurlijk opent Cannes met Grace of Monaco. Ten eerste laat het festival de kans niet liggen om al op dag één Nicole Kidman op de rode loper te ontvangen – al helemaal niet als ze geflankeerd wordt door een kleine, lelijke Fransman die haar geregisseerd heeft: Olivier Dahan, wiens Edith Piaf-biografie La môme de eerste Franse film was die twee Oscars won. Ten tweede gaat de film over Grace Kelly, een van de laatste iconen van het studiosysteem waar Hollywood zijn faam aan dankt én een sleutelfiguur in de Monegaskische Grimaldi-dynastie, Frankrijks surrogaat voor een koninklijke familie. Glamour bij de vleet dus, en daar is Cannes op verlekkerd – directeur Thierry Frémaux aarzelt niet om glamour een van de vier pijlers van zijn festival te noemen. Ten slotte belicht Cannes met deze openingsfilm – l’air de rien – de eigen geschiedenis: Grace Kelly en prins Reinier III van Monaco ontmoeten elkaar voor het eerst tijdens het festival in 1955. Een jaar later luiden de huwelijksklokken voor de Amerikaanse filmster en de Monegaskische prins, met dertig miljoen tv-kijkers als getuige.
FILM IS NATUURLIJK SCHIJN, SCHONE schijn in dit geval, maar schijn: een groot deel van Grace of Monaco is opgenomen in een gehucht tussen Hove en Duffel, Kontich en Lier. Na buitenopnames in Genua, Antibes, Juan-les-Pins, Grace, Nice en Monaco mochten Nicole Kidman en Tim Roth (die prins Reinier vertolkt) hun koffers pakken voor een dikke maand België. In Gent en in het Brussels parlement vonden ze bestaande interieurs die voor die van Monaco konden doorgaan. De rest werd nagebouwd in de twaalf studio’s van het Eurocam Media Center (tegenwoordig AED Studios) in Lint. Knack Focus was er op de laatste dag van de opnames, tegen Kerstmis 2012. Grace of Monaco is geen biopic, zo legt scenarist Arash Amel ons uit, in afwachting van onze audiëntie bij filmprinses Nicole Kidman. De film zoomt in op 1962, ‘het jaar dat ze ophield Grace Kelly te zijn en zich ontpopte tot prinses Grace’.
‘In 1962, zes jaar na haar sprookjeshuwelijk, heeft Grace twee kinderen en is ze eigenlijk huisvrouw’, legt Amel uit. ‘Ze overweegt een terugkeer naar Hollywood, maar een politieke crisis (president Charles de Gaulle wil belastingparadijs Monaco bij Frankrijk inlijven, nvdr.) beslist er anders over. Uiteindelijk zal Grace Kelly het archetype voor moderne sprookjesprinsessen als Diana en Kate creëren. Zowat elke actrice in Hollywood wilde dan ook deze rol.’ Regisseur Olivier Dahan toont enthousiast enkele al gemonteerde scènes en heeft het over de snuif Hitchcock waarmee hij de film op smaak wil brengen. ‘Voor mij is dit het verhaal van een blondine die gevangenzit in een kasteel.’ Kerry Warn, Kidmans kapper – pardon: hairdesigner -, verlicht het wachten op de filmdiva op zijn hoogsteigen manier: ‘Er moest een flink stuk van Nicoles haar af. Ik heb haar getroost door te zeggen dat haar groeit.’ Warn is zo kaal als een biljartbal.
Kidman en Roth dulden geen pottenkijkers tijdens de eigenlijke opnames en willen niet in hun kostuums gezien worden. Je speelt je rol niet op dezelfde manier als je weet dat de pers mee staat te kijken, legt ze ons op het einde van de draaidag uit. Kidman is moe, kijkt uit naar het kerstfeest met haar familie en een duik in de oceaan. ‘Al vind ik het ergens ook jammer dat de opnames voorbij zijn. Ik vond het leuk om met Olivier Dahan en Tim Roth te werken én om in Europa te wonen. Ik heb mijn gezin overigens niet achtergelaten. Ze waren mee, mijn kinderen zaten hier op school. In het begin vroegen ze zich af waarom niemand met hen praten wilde. Nu spreken ze een aardig woordje Frans, mét een goed accent. Ik beschouw het als een van de grote voordelen van deze job dat ik mijn kinderen overal mee naartoe kan nemen. Het is voor een vierjarige toch fantastisch om met zoveel verschillende culturen geconfronteerd te worden? Dat kan je blik alleen maar verruimen.’
Over het verhaal wil de ster van Moulin Rouge (2001) en Dogville (2003) niet te veel kwijt. ‘We maken een karakterschets van Grace Kelly, zonder dat het een klassieke biopic is. Het sprookjeshuwelijk, de geboorte van haar kinderen of het einde van haar leven krijg je bijvoorbeeld niet te zien. We zoomen in op een turbulent jaar in haar leven waarin ze beslissingen moet nemen die haar toekomst zullen bepalen. Meer verklap ik niet. Ik weet natuurlijk wel dat de afloop bekend is: Grace blijft in Monaco en doet haar plicht als prinses en moeder. Ik weet ook dat men in de wereld van vandaag alles metéén wil weten. Maar ik ben geen fan van te veel weggeven. Als het aan mij ligt, blijft er een waas van mysterie over de film hangen.’
Kidman wist vooral wie de prinses was via haar moeder. ‘Voor deze film wist ik niet meer over Grace Kelly dan een ander. Ik kende haar enkel als icoon, ik had niet eens al haar films gezien’, geeft ze toe. ‘Ondertussen wel, natuurlijk. Maar voor de generatie van mijn moeder was Grace Kelly de verpersoonlijking van de filmster. Dé vraag was altijd naar wie je voorkeur uitging: naar Grace Kelly of naar Marilyn Monroe. (lacht) Mijn moeder behoorde duidelijk tot het Kelly-kamp. Ik ook, al ben ik wel een poos een echte Marilyn geweest. Wij halen Grace van Monaco van haar piëdestal en proberen de mens te begrijpen.
‘Ondertussen mag je me alles vragen over Grace Kelly’, vervolgt Kidman. ‘Ik heb mijn research gedaan. Ik heb de vele biografieën gelezen, alle documentatie doorgenomen die Olivier Dahan en Arash Amel hadden verzameld. Toch bleef het personage puzzelwerk. Er blijven altijd ‘vaagheden’, zaken waarvan je niet weet of je ze wel mag geloven. Haar menselijkheid heeft me in elk geval geraakt. Dat is ook wat ik tegen haar kinderen zal zeggen als ik ze ooit ontmoet. Ik begrijp dat het voor hen vreemd moet zijn om hun jong gestorven moeder geportretteerd te zien in een film. Ik kan alleen maar zeggen dat ik zeer voorzichtig ben geweest en naar waarachtigheid heb gestreefd. Ik heb haar met zorg behandeld.’ Ondertussen hebben die kinderen, de huidige Monegaskische monarch Albert en de prinsessen Caroline en Stéphanie, in een statement de film gelaakt als historisch onjuist. Ze wensen niet met het project geassocieerd te worden.
GRACE KELLY (1929) GROEIDE OP IN een welgesteld katholiek gezin in Philadelphia. Allebei haar ouders waren atletisch aangelegd, haar moeder deed ook modellenwerk, haar vader won in Antwerpen in 1920 olympisch goud in het roeien en vergaarde zijn fortuin in de bouw. Ondanks dat haar vader het maar niks vond, zette Grace door met haar acteerplannen. Haar filmcarrière was als een steekvlam: kort maar krachtig. Herfst 1953 werd ze een ster door met Ava Gardner om de hand van Clark Gable te strijden in Mogambo, een Afrikaanse avonturenfilm van John Ford. In 1956 trouwde ze al met prins Reinier en was het gedaan met acteren. Maar die drie schamele jaren volstonden voor een plek in Hollywoods eregalerij. Gary Cooper, Clark Gable, William Holden, James Stewart, Cary Grant, Frank Sinatra, Alec Guinness: Grace Kelly werd gekoppeld aan de grootste acteurs van de fifties – en ze deelde met meer leading men de lakens dan je voor mogelijk zou houden op basis van haar imago van katholieke schattebout. Aan The Country Girl, waarin ze de sjofele echtgenote speelde van een dronken acteur (Bing Crosby) die met de hulp van zijn regisseur (William Holden) aan een comeback werkt, hield ze een Oscar over. Maar het is haar samenwerking met Hitchcock die het meest tot de verbeelding spreekt. De master of suspense was gek op Kelly’s klassieke schoonheid, blonde haren en de passie die hij detecteerde achter haar koele voorkomen en voorgewende onschuld. Kelly was Hitchcocks muze en heldin in de hattrick Dial M for Murder (1954), Rear Window (1954) en To Catch a Thief (1955).
Hitchcock was ook degene die niet opgaf toen Grace Kelly Grace van Monaco geworden was. Hij wilde haar onder meer als de frigide dievegge in Marnie. Kelly had daar wel oren naar, maar werd door Monaco teruggefloten. Als actrice kon ze prinses zijn maar als prinses geen actrice. Ze concentreerde zich dan maar op de opvoeding van haar drie kinderen, op liefdadigheid en bloemschikken. Toen ze in september 1982 met haar Rover P6 over de kronkelige wegen naar Monaco reed, kreeg ze een beroerte en raakte ze van de baan. Het ongeval werd haar fataal.
‘FASCINEREND AAN GRACE KELLY’, ALDUS Nicole Kidman, ‘is vooral dat ze op haar 25e wegliep van een piekende carrière. Ze gaf haar artistieke aspiraties op en sloeg een heel andere weg in.’ Ze zou het zelf niet gedaan hebben maar, zo zegt ze, je moet Kelly’s beslissing wel in het juiste tijdskader plaatsen. Ze verwijst naar een bekende uitspraak van de prinses: ‘Ik zal je een van de redenen vertellen waarom ik klaar ben om Hollywood te verlaten. Toen ik hier vijf jaar geleden voor het eerst kwam, was mijn make-upafspraak om acht uur ’s morgens. Voor de film waar ik nu aan werk, is dat halfacht. Elke dag zie ik Joan Crawford, die al bij de make-up zit om vijf uur, en Loretta Young, die er al is om vier uur ’s ochtends. Ik moge vervloekt zijn als ik in een vak blijf waar ik vroeger en vroeger op moet staan en het langer en langer duurt om voor de camera te raken.’
’25 jaar toen is niet 25 jaar nu’, vervolgt Kidman. ‘In Kelly’s tijd had je als actrice een beperkte carrièreduur. Wellicht speelde in haar beslissing om te stoppen mee dat ze op haar 25e ‘nog altijd niet getrouwd’ was. Dat was toen een probleem. De jongere generaties zijn gelukkig beter af.’ Ook Kidman zou haar carrière niet zo opgeofferd hebben. ‘Als mijn kind doodziek zou zijn, de familie in nood zou verkeren of mijn gezondheid in gevaar zou zijn, zou ik geen seconde aarzelen om mijn beroep op te geven. Maar voor royalty, voor een of andere prins die me een aanzoek doet? Ik denk het niet. Ik wil niet gevangenzitten. Zo zie ik mijn leven niet. Mijn vrijheid opgeven voor een huwelijk, dat zou hard zijn. Te hard.’
En toch zijn er ook gelijkenissen. De film toont hoe Grace Kelly het niet makkelijk had om zich in Monaco aan te passen aan het protocol, aan de taal, aan de gewoontes en sociale codes. Kidman maakte iets gelijkaardigs mee toen ze begin jaren negentig in Hollywood aanspoelde, op de set van Days of Thunder Tom Cruise aan de haak sloeg en tegen Kerstmis getrouwd was. Zeker in de periode van hun huwelijk (van 1990 tot 2001) leidde ze net als Kelly een leven in de schijnwerpers – en voor de telelenzen van de paparazzi. ‘Als je wilt ontleden waarom acteurs voor deze of gene rol kiezen, vind je altijd wel wat. Maar ik ontken niet dat ik sommige aspecten van Grace Kelly’s leven herkenbaar vind, en dat leven in de schijnwerpers is er ongetwijfeld een van. Ik stond ervan te kijken hoe snel ik me emotioneel in haar kon verplaatsen. Alleen interesseert het me niet om dat tot op het bot te analyseren. Mijn personage in Rabbit Hole(de moeder van een verongelukt kind, nvdr.) kostte me ook verdacht weinig moeite. Ik weet ongeveer waarom, maar weiger dat verder uit te spitten. Ik wil niet te veel weten waarom. Zo’n intieme link is ook helemaal niet noodzakelijk voor een vertolking. Kijk maar naar wat ik in The Paperboy uitgespookt heb.’
Even een met luxueuze handtassen en exclusieve juwelen overladen prinses mogen zijn, is leuk, maar daar was het Kidman niet om te doen. ‘Begrijp me niet verkeerd. Het is niet dat ik het niet waardeer, die halsketting van 3 miljoen dollar om mogen doen, al die mooie jurken mogen aantrekken. Net als het leven van Kelly vertoont de film enkele karakteristieken van een sprookje. Grace Kelly was beeldschoon en had stijl. We moesten dat goed doen. Dior, Cartier en andere luxemerken doen mee, de kostuumontwerpster is steengoed en heeft zich kapot gewerkt, ik heb ontzettend veel kleren moeten passen. Máár, hoe zal ik het zeggen… dat aspect van dit vak was a big thing toen ik nog een tiener, een prille twintiger was. Met het ouder worden is mijn interesse daarvoor afgenomen. Ik ben tien à vijftien jaar geleden uit dat leven gestapt. Ik heb mijn teen in het water gestoken maar o my gosh, dat was echt geen leven voor mij! Ik heb mijn professionele en familiale leven doelbewust bijgetrimd om zo niet meer te hoeven leven. Ik woon nu (met countryzanger Keith Urban, nvdr.) in alle rust in Nashville. Af en toe moet ik wel even terug naar dat oude leven, maar dat is inchecken en uitchecken.’
GRACE OF MONACO
Vanaf 21/5 in de bioscoop.
DOOR NIELS RUËLL
Nicole Kidman: ‘IK ONTKEN NIET DAT IK SOMMIGE ASPECTEN VAN GRACE KELLY’S LEVEN HERKENBAAR VIND. ALLEEN WIL IK NIET TE VEEL WETEN WAAROM.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
