warmplay – Groots en meeslepend: in de muziek betekent dat doorgaans klef en bombastisch, maar niet op ‘The Seldom Seen Kid’, de vierde langspeler van Elbow.
The Seldom Seen Kid Polydor pop
Je zal het altijd zien: een groep verkoopt enkele miljoenen platen op basis van een al even simpel als efficiënt recept en de epigonen schieten als paddestoelen uit de grond. Zo kwam het dat we tien jaar geleden geen radio konden opendraaien, geen concertzaal betreden en geen platenwinkel bezoeken, of we kregen ‘een nieuwe Coldplay’ in de maag gesplitst. Werkelijk élk land vaardigde in die dagen zijn eigen kloontje af. Denemarken had Saybia, Schotland leverde Snow Patrol, België zette Lemon in en Engeland stoomde in een ommezien wel tientallen epigonen klaar: van Doves over Travis tot Keane.
Ook Elbow werd een tijdlang tot de collateral damage van Coldplay gerekend. Onterecht, mogen we intussen wel zeggen. Al was het maar omdat de epische-gitaarpop-met-falsetstem die Elbow al drie platen lang ten gehore brengt gewoon stukken beter is dan de dramatische-gitaarpop-met-neuzelstem die Chris Martin en co. al die jaren over ons hebben uitgestort. Guy Garvey, zanger en eerstaanwezend songleverancier van Elbow, zult u niet zo gauw op gratuite pathetiek betrappen, en al helemáál niet op het soort stroperige en op stadionformaat gesneden schmalz waar de halve trouwboek van Gwyneth Paltrow zich live wel eens van bedient.
Toch is The Seldom Seen Kid met voorsprong het meest orkestrale werkstuk dat het vijftal uit Manchester tot nog toe heeft afgeleverd. Voor hun vierde langspeler hebben Garvey en trawanten de productie in eigen handen genomen en experimenteren ze nog gretiger dan voorheen met strijk- en blaasarrangementen. Bepaald geen risicoloze operatie: zo loopt het ruim zes minuten aanslepende One Day Like This herhaaldelijk tegen de eigen wall of sound aan en probeert The Loneliness Of A Tower Crane Driver zo nadrukkelijk aan sfeerschepping te doen dat het domweg vergeet zich tot een volwaardige Song te ontpoppen.
Maar dat zijn slechts groeipijnen die aangeven dat Elbow zijn gevoelige luisterliedjes op The Seldom Seen Kid naar een hoger niveau tilt. En dat mag u behoorlijk letterlijk nemen, want op deze plaat lijken zowat alle songs vroeg of laat te transcenderen om vervolgens – niet zelden op de tonen van bucolisch opkringelende violen – sierlijk door het zwerk te buitelen. Een kleine en fijne pianoballad als Mirrorball groeit op die manier uit tot een groots en meeslepend epos zonder ook maar een moment bombastisch aan te doen. Ook het door een zee van hemelse harmonieën wadende Weather To Fly weet in al zijn breedwaaierigheid alsnog zijn fragiele inborst te bewaren, net als het groovy Grounds For Divorce, dat op een moddervette gitaarlick drijft maar dankzij een strakke ritmesectie nergens kopje-onder gaat, terwijl het spaarzaam met elektronica stoeiende Starlings nog eens fijntjes de minimalistische kwaliteiten van Elbow onderstreept.
Chris Martin kan nog wat leren van deze jongens.
DownloadtipS
Grounds For Divorce
An Audience With The Pope
The Fix
Vincent Byloo
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier