Elke maandag, 20.40 – één

E euwige Roem was een van de aangenaamste tv-programma’s van vorig jaar, en ook een van de meest opmerkelijke. Terwijl het realitygenre steeds meer blijk gaf van een verregaande luiheid en de makers al tevreden waren als ze alle scheldpartijen goed in beeld hadden, was dit een reeks waarin er duidelijk wel werd nagedacht over de proeven die de kandidaten moesten afleggen en waarin niet elk sluimerend conflict per se naar boven moest worden gespit. Daardoor groeide Eeuwige Roem tot echte feelgood-tv uit, ook al bestond het volledige deelnemersveld uit ex-topsporters die qua overwinningsdrang niet voor de legendarische Reinier uit het eerste seizoen van Peking Express moesten onderdoen.

Never change a winning team, weten alle goede coaches, en Bruno Wyndaele en co hebben voor de tweede reeks dan ook weinig aan het opzet veranderd. De kandidaten zijn natuurlijk niet meer dezelfde, maar het was al van in de eerste aflevering duidelijk dat de makers naar een gelijkaardige mix gestreefd hebben. Van wielerkampioen Roger De Vlaeminck bleek bijvoorbeeld meteen dat hij de Freddy De Kerpel van dienst zou worden, toen hij met enkel een handdoek om de lenden bij de ingang van het vrouwenkwartier een praatje ging slaan, en Jo Planckaert is net als Gilles De Bilde vorig jaar vooral geselecteerd om zijn gevoel voor practical jokes en minder om zijn palmares als sporter.

De proeven die de deelnemers voorgeschoteld kregen, leverden ook weer een soort veredelde Scouts-tv op, en dat is niet eens denigrerend bedoeld. Je zult me niet horen zeggen dat Eeuwige Roem op dit vlak ooit in de buurt van het niveau van De Mol komt, maar de uitdagingen zijn stukken intelligenter dan wat je de laatste tijd meestal te zien krijgt en worden bovendien knap in beeld gebracht. Deze reeks is trouwens op een andere locatie opgenomen – Sicilië in plaats van Andalusië – maar de decors lijken zo sterk op elkaar dat de modale kijker het wellicht nauwelijks opmerkt. Aan het finalespel hebben de makers wel gesleuteld, en dat komt het programma ten goede: in plaats van de wat statische proef waarin de afvallers een stok moesten proberen te vangen, wordt er nu een wedstrijdje gehouden waarin de twee laatsten in de stand elkaar met een glazen bal moeten verschalken. Het klinkt even belachelijk, maar het resultaat is heel wat spannender.

Spijtig genoeg is er geen komaf gemaakt met het team van ‘experts’, dat commentaar levert bij de exploten van de ex-topsporters. Dat item haalde in de eerste reeks al wat het tempo uit het programma, en dat is er niet op verbeterd – zeker nu om onduidelijke redenen ook mensen als Jan Verheyen of Luckas Vander Taelen mogen inschatten hoe perfec-tionistisch Roger De Vlaeminck is of wie er de mooiste kubus kan maken. Maar goed, het tweede seizoen van Eeuwige Roem is nog altijd erg aangename televisie, en zolang de meeste makers van reality-tv aan hun beproefde recepten vasthouden, blijft het ook een opmerkelijk programma.

Door Stefaan Werbrouck