Zoals Ronald Reagan, 40e president van de Verenigde Westerns van Amerika, ooit sneerde naar zijn publieke vijand nummer één, kolonel Khaddafi: ‘You can run, but you can’t hide.’ Vriend en vijand van de keelklankkunsten, theatrale sirenenzang en IJslandse delicatessen wezen gewaarschuwd: 2015 wordt een Björkjaar.
Sinds de release van het multimediale werkstuk Biophilia in 2011 bleef het oh so quiet rond mevrouw Guðmundsdóttir – die gastrol vorige lente op het album Niggas on the Moon van het experimentele noisecombo Death Grips niet te na gesproken. Dit jaar – ze wordt ook vijftig eind dit jaar – verschijnt haar negende soloalbum, Vulnicura. Een deel van de productie was in handen van de jonge Venezolaanse producer Arca, het knoppenwonder dat Kanye West en FKA twigs al bijstond in de studio, en met zijn eigen debuut Xen in de bovenlaag van ons muzikale eindejaarslijstje belandde – een droom die werkelijk werd, aldus Alejandro Ghelsi, zoals klankentapper Araca echt heet. Twee weken geleden raakte ook de betrokkenheid bekend van Bobby Krlic alias The Haxan Cloak, een van de paradepaardjes van Tri Angle, het label dat zijn artiesten bij voorkeur uit de donkerste spelonken van de electronica opvist. Benieuwd!
Voor het zover is, zetten Cinema Galeries en De Munt in Brussel de verenigde schouders onder een festival ter ere van de IJslandse diva, dat na een ongetwijfeld ware uitputtingsslag brainstormen het Björk Festival werd gedoopt. Tussen 26 januari en 2 februari reserveert Galeries de projector voor vier films waarin Björk een (hoofd)rol speelt, waaronder het arthousesprookje The Juniper Tree (1990), en natuurlijk Lars von Triers Dancer in the Dark (2000), die haar in Cannes de prijs voor beste actrice opleverde. Op 7 februari komen alle clips aan bod, waaronder acht pronkstukjes van Michel Gondry, van Human Behaviour (1993) tot Crystalline (2010).
De Munt waagt zich vier dagen lang (3, 5, 7 en 8 februari) aan een opvoering van Medúlla, Björks volledig a capella ingeblikte conceptplaat uit 2004, waar beatboxer Rahzel, Mike Patton, Robert Wyatt en een Canadese keelzangeres aan meewerkten. In Brussel zorgt een ensemble van onder meer een kinderkoor en operaveteranen, onder leiding van een Libanese dirigent en een Israëlische regisseur, voor de uitvoering van Björks meest politiek beladen album, geïnspireerd door haar zwangerschap, racisme en post-9/11-patriottisme – iets zegt ons dat Theo Francken nog geen kaartjes heeft gereserveerd.
In New York ten slotte loopt in het voorjaar een grote Björk-retrospectieve, die na nog een brainstormsessie op leven en dood Björk werd gedoopt. Een heuse kroniek moet het worden, aan de hand van twintig jaar ‘sound, film, visuals, instruments, objects, costumes, and performance’, zoals de perstekst van het Museum of Modern Art luidt. Curator Klaus Biesenbach, de man achter Marina Abramovics befaamde performance The Artist Is Present, en die eerder ook Kraftwerk naar het MoMA haalde voor een achtdaagse retrospectieve, is naar eigen zeggen in de zevende hemel. De man is echter niet onbesproken: velen zien in hem een mediageile starfucker die de goede naam van het museum teniet dreigt te doen door er ‘een gestoord huwelijk tussen de Rock and Roll Hall of Fame en een pretpark’ van te maken, aldus één blogger. Van 8 maart tot 7 juni kunt u zelf gaan oordelen of de tentoonstelling een All is Full of Love, of eerder een Possibly Maybe oplevert.
JONAS BOEL
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
