‘Een kam, een paraplu en twee tickets voor het Eurovisiesongfestival’
Onze guilty pleasure van de voorbije Pukkelpop: de overbewuste, lichtjes foute eightiespop van Hurts. En blijkbaar zijn we niet de enigen die zo denken over de twee knapen uit Manchester achter hitsingle Wonderful Life: hun concert in de Botanique van aanstaande zaterdag is al maanden uitverkocht. ‘Ik kan geen gitaren meer horen – zo sáái!’
Toegegeven: denk hun look – vintage 1987 Pet Shop Boys, gestileerd door Anton Corbijn – weg en plots klinkt hun synthpop verdacht veel als het soort materiaal waarmee East 17 en Take That hun cd’s vulden. Alleen wordt Hurts niet als producent van belegen prefabpop beschouwd, wel als een van Engelands hipste exportproducten van het jaar. Ze wisten zelfs Kylie te strikken voor hun plaat Happiness, en niet eens voor een single. Imago is alles, en dat lijken zanger Theo Hutchcraft en toetsenist Adam Anderson helemaal te begrijpen. Steeds verschijnen ze strak in het pak, haren piekfijn gegeld – neen, ze zien er niet meteen uit als twee Sinner’s Day-gangers.
Zijn jullie niet een tikje te jong om nostalgisch te zijn naar de eighties?
Theo Hutchcraft: Absoluut. Ik ben 24, Adam is 26. Grappig eigenlijk. Iedereen denkt dat wij een eightiesnostalgie-act zijn, maar we zijn echte kinderen van de jaren 90. Oasis, one hit wonders als Fool’s Garden, mocht je die nog kennen: dát was de soundtrack van mijn jeugd. En het zijn groepen als The Strokes en The Libertines die ons nog het meest beïnvloed hebben. Pas op: ik kan geen gitaren meer horen – zo sáái – maar die groepen hebben er wel voor gezorgd dat ik in een band wilde zitten. Die deden hun eigen ding.
Er zijn maar een paar eightiesbands waarvan we überhaupt gehoord hadden: Depeche Mode, Prince, Tears For Fears en Michael Jackson om de belangrijkste te noemen. Ik krijg vaak te horen dat we klinken als Heaven 17 of vroege Pet Shop Boys, maar ik denk niet dat ik er al ooit een plaat van heb gehoord. We waren gewoon te jong.
Hoe komen jullie er dan bij een volbloed jaren 80-anthem als ‘Wonderful Life’ te schrijven?
Hutchcraft: De eighties waren een fantastische tijd voor popmuziek. Mensen maakten die zoals zij dat wilden. En dat is ook hoe het hóórt. Misschien is dat wel de reden waarom we klinken zoals we klinken.
Het heeft ook met de omstandigheden te maken waarin we onze muziek schreven. Je moet weten: tot vorig jaar woonden we in Manchester, zonder geld, dromend van een muziekcarrière.
Adam Anderson: Ik zie me nog in het stempellokaal zitten. Je moest drie jobs opschrijven die je wilde doen. Als nummer drie had ik professioneel voetballer opgeschreven. Nummer twee was astronaut. En nummer één was talkshowpresentator. (Droog) Laat ons zeggen dat het me niet verraste dat ze geen werk voor me vonden. We hadden geen rooie duit, we leefden alleen voor de muziek.
Hutchcraft: Je moet geen gediplomeerd psycholoog zijn om de link te leggen met het escapistische optimisme van Happiness. We willen de wereld afreizen: dan kun je maar beter een plaat maken die zo groots mogelijk klinkt.
Tijdens jullie optreden op Pukkelpop vroegen wij ons af hoeveel ironie er in Hurts zit. Menen jullie bijvoorbeeld die ‘eighties stare’ – blik op oneindig, kin in een hoek van 30 graden?
Hutchcraft: Er zit absoluut géén ironie in. Ironie is voor onzekere muzikanten, die bang zijn wat het publiek van hen zal vinden. Wij gelóven in wat we doen.
We hebben nooit nagedacht over onze look of onze houding op foto’s op het podium. Dat klinkt moeilijk om te geloven, maar het is wel zo. Als we erover zouden nadenken, zou het onnatuurlijk overkomen – en dat merk je. Wij doen gewoon, zonder nadenken. Trouwens: onze muziek is zo groots, dat het wel gebracht móét worden – enkel spelen is niet genoeg.
Jullie verzorgen jullie imago wel. Volgens de legendes was een van de clausules in jullie platencontract een kam, een paraplu en twee tickets voor het Eurovisiesongfestival.
Hutchcraft: Absoluut. (Toont de kam) Dat is alvast één. De paraplu ligt boven. En de tickets hebben we nooit gekregen. Misschien bij de volgende editie? Toen we ons contract gingen tekenen, hadden we een lijst opgesteld met dingen die we wilden. Die drie hebben het gehaald.
Als je álles kan vragen wat je wil, waarom kies je dan net voor die drie dingen?
Hutchcraft: Simpel: een kam is belangrijk. En een paraplu is héél belangrijk.
Anderson: (Kurkdroog) Het houdt je droog als het regent.
Hutchcraft: Precies. En het regent nogal veel in Manchester. En van de tickets vroegen we ons vooral af waar je die in godsnaam zou kunnen kopen. En dus dachten we iemand anders dat maar voor ons te laten doen.
Nu we toch geruchten aan het checken zijn: klopt het dat de danseres uit de fantastische videoclip van ‘Wonderful Life’ achteraf spoorloos is verdwenen?
Hutchcraft: We weten niet waar ze is, al hebben we haar wel nog gezocht. Voor de clip hadden we een poster in een winkel opgehangen: ‘Danseres gezocht voor popvideo. Moet zwart dragen.’ Zij was de enige die opdaagde. Ze heeft niet eens tegen ons gesproken. Ze danste en was weg. De clip is intussen ruimt tien miljoen keer bekeken, maar ze laat niets van zich horen. Misschien dat ze binnenkort alsnog contact opneemt.
Stel: jullie mogen zelf een gerucht over Hurts de wereld in sturen, wat zou dat dan zijn?
Hutchcraft: (Onmiddellijk) Dat Hurts maar uit één lid bestaat, dat twee keer gefotografeerd is en vervolgens gefotoshopt om er als een band uit te zien. Dát noem ik nu eens een gerucht. (Lacht)
Hurts Live
30/10, Botanique, Brussel
DOOR GEERT ZAGERS
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier