Als u niet naar Cannes kon, komt Cannes naar u. Of toch een stukje: het Brusselse festival Ecran Total zet de eigenzinnige selectie van de Quinzaine des Réalisateurs op zijn affiche. Wij legden ons oor te luister bij enkele van de regisseurs die dit jaar op de Croisette het mooie weer maakten.

En we mogen best even chauvinistisch zijn. Onze eigen Felix van Groeningen, die volgende week uitgebreid zijn verhaal kan doen tijdens de eerste editie van onze zomerreeks Generatie Nu 2.0, scoorde er met zijn derde langspeler De helaasheid der dingen, de verfilming van Dimitri Verhulsts populaire gelijknamige roman.

‘Een selectie voor de Quinzaine des Réalisateurs is geen eindpunt, maar het begin van een mooi verhaal’, zegt de Franse artistiek directeur Olivier Père, die na zes jaar Quinzaine des Réalisateurs naar het festival van Locarno verkast. ‘Ook na Cannes blijven we ‘onze’ films steunen. Vandaar dat we erg blij zijn met de herneming in Brussel.’ En dat hij zelf naar Brussel komt om enkele films persoonlijk voor te stellen, waaronder dus De helaasheid der dingen.

‘Ik kende Felix van Groeningens werk niet, het boek evenmin. De voorbije jaren hebben we de Waalse cinema leren kennen, maar met de Vlaamse hadden we minder voeling. Gelukkig moet je de makers of de achtergrond niet kennen om van een film te houden. De helaasheid der dingen heeft me doen lachen, huilen, huiveren en meeleven met mensen uit een milieu dat ik niet ken. De acteurs zijn formidabel, de energie en de vitaliteit overweldigend. Voor zulke verrassingen doe ik dit werk.’

Les Beaux Gosses

Quoi? Een tienerfilm à la française, best wel grappig en ontroerend.

Qui? Riad Sattouf (31), een Fransestriptekenaar die debuteert als regisseur.

Comment? ‘Adolescentie is een verschrikking. Je moet een explosie aan gevoelens zien te overleven terwijl je je driften amper onder controle hebt. Verder moet je toezien hoe volwassenen hun uiterste best doen om je geweld te kanaliseren. Ik was zelf nog veel erger dan mijn personages: nóg schuchterder. Daarmee lachen vind ik troostend. Dat ontdoet de situatie van het drama.’

‘Op aanraden van de crew heb ik tijdens de opnames Superbad(grofgebekte tienerkomedie van Seth Rogen en Judd Appatow; nvdr. ) bekeken. Ik zie de overeenkomsten wel. Superbad ziet de wereld door de ogen van twee jongeren en dat doet mijn film ook. Les Beaux Gosses werpt geen blik op ‘die eigenaardige adolescenten’, maar toont hoe eigenaardig de wereld er voor tieners wel kan uitzien.’

Humpday

Quoi? Twee uit elkaar gegroeide heterovrienden willen bewijzen dat ze met elkaar naar bed durven en stellen zich vreselijk aan.

Qui? Lynn Shelton (43), een Amerikaansedie drie jaar geleden van experimentele docu’s naar indiefilms overstapte.

Comment? ‘Een heterovriend die maar niet kon zwijgen over de homoporno die hij toevallig gezien had, bracht me aan het lachen. Wat is dat toch met die mannen waarvan iedereen weet dat ze 100 procent hetero zijn – zijzelf incluis – maar die diep vanbinnen toch bang zijn dat ze ‘misschien wel een beetje’ homo zijn? Ik vind dat bizar, grappig en dramatisch – een goed vertrekpunt voor een film dus.’

Humpday is géén Zack and Miri make a porno, die film is volledig op grappen gericht. Ik hoop dat mijn film publiek naar de bioscoop lokt en dat er gelachen wordt, maar in se gaat hij niet over porno. Humpday draait rond vriendschap, het huwelijk, zelfbewustzijn, wat het betekent om man te zijn en de dreiging van een identiteitscrisis.’

Amreeka

Quoi? Een luchtige film over ernstige onderwerpen waarin een alleenstaande moeder en haar zoon de Palestijnse gebieden voor het behoorlijk racistische Illinois ruilen.

Qui? Cherien Dabis (32), die eerder alscenario’s voor de lesbische sitcom The L Word schreef en debuteert metdeze deels autobiografische langspeler.

Comment? ‘Mijn vader is Palestijns, mijn moeder Jordaanse. Ik ben opgegroeid in een klein dorp in Ohio, waar mijn vader dokter was. Ik haatte het om elke zomer naar Jordanië terug te keren en weigerde Arabisch te praten. En toen brak de Eerste Golfoorlog uit: plots was mijn vader de vijand. We kregen doodsbedreigingen en de geheime dienst kwam op school onderzoeken of mijn zeventienjarige zus echt de president wilde vermoorden.’

‘Ik merkte dat de media een verpletterende verantwoordelijkheid droegen in het creëren van een angstklimaat en het bestendigen van stereotypen. Ik heb als veertienjarige vaak gedacht: ‘Kenden de mensen ons maar zoals we echt zijn – soms grappig, soms verdrietig, soms verteerd door heimwee, soms vol moed om er het beste van te maken.’

Go Get Some Rosemary

Quoi? Zwanenzang van een gescheiden filmoperateur die liefdevol, maar roekeloos met zijn twee jonge zonen omgaat – à la Cassavetes.

Qui? De broers Josh (25) en Benny (23) Safdie, de jonkies die de New Yorkse indiescene uit het slop moeten halen. Abel Ferrara (Bad Lieutenant) kreeg een cameo. De kinderen van Sonic Youthgitarist Lee Ranaldo spelen de hoofdrol.

Comment? ‘Elke ouder heeft zijn rol en als het goed zit, zijn papa en mama op elkaar ingespeeld. Een alleenstaande ouder moet echter beide rollen op zich nemen, wat niet vanzelfsprekend is. Alleenstaande ouders zijn zo mooi. De vader in de film weet niet hoe je regels opstelt en afdwingt. Hij denkt echt dat hij de best mogelijke beslissing neemt wanneer hij zijn kinderen een straf slaapmiddel toedient terwijl hij uit werken is. Hij denkt niet verder.’

‘Abel Ferrara is een embleem van het oude New York. Hij heeft het temperament dat deze stad typeert. Filmploegen die straten afzetten om te kunnen draaien, verkrachten de stad. Wij proberen de stad iets terug te geven: een verhaal, een moment, een vader en zijn twee zonen die dolenthousiast naar het park rennen.’

Door Niels Ruëll

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content