In 2004 trok de Spearhead-frontman MICHAEL FRANTI naar Irak om er met eigen ogen de gevolgen van de oorlog te zien. Op ‘Open Doek’ komt hij het resultaat van zijn reis voorstellen: de aangrijpende documentaire ‘I know I’m not alone’. ‘DE SOLDATEN BESEFFEN DAT BUSH GELOGEN HEEFT.’ Door Stefaan Werbrouck

‘I KNOW I’M NOT ALONE’

wo 27/4 (in aanwezigheid van Michael Franti) en za 30/4, Open Doek (zie ook bioscoop). Wij geven 75 duotickets weg voor de vertoning op 27/4. Zie Focus Trakteert.

Hoe komt een mens erbij om naar Irak te gaan?

Michael Franti: Ik had mijn buik vol van al die politici en experts die op tv vertellen over de economische en politieke kost van de oorlog. Niemand heeft het over the man on the street, maar die betaalt wel met zijn eigen leven! Dus heb ik mijn gitaar genomen en ben ik samen met een paar vrienden vertrokken.

Was het moeilijk om binnen te raken?

Franti: Ik heb gewoon een toeristenvisum aangevraagd. En ze zeiden: ‘Kerel, als je stom genoeg bent om naar hier te komen, dan houden we je niet tegen!’ Het is natuurlijk levensgevaarlijk. De eerste dag zei onze chauffeur voortdurend: ‘Daar kunnen we niet heen, blijf daar weg, laat je vooral niet zien, speel geen muziek op straat…’ Maar ik heb me er weinig van aangetrokken: ik ben beginnen rondlopen met mijn gitaar en van overal kwamen de mensen kijken. En ik dacht: zolang ik mijn songs speel, zal me niets overkomen.

Je hebt een hoop ellende gezien. Wat was het meest aangrijpende moment?

Franti: In een ziekenhuis zat een jongetje wiens benen tot onder de knie waren geamputeerd. Hij was het slachtoffer van een soort bommen die als ze vallen kleine gekleurde balletjes uitwerpen. Kinderen denken dat het speelgoed is, rapen ze op en dan ontploffen ze. Toen ik daar aan dat bed stond (zucht):Man…

Je zingt ook voor een groepje Amerikaanse militairen. ‘Het moeilijkste optreden uit mijn leven’, zo zeg je.

Franti: Ja, ik ben nog nooit zo nerveus geweest want ik wist niet hoe ze zouden reageren als ik pakweg Bomb the world (met de oneliner ‘We can bomb the world to pieces, but we can’t bomb it into peace’; nvdr.) zou inzetten (lacht). Maar achteraf zijn ze me wel komen feliciteren. En ze hebben me – offscreen natuurlijk – verteld dat ze zich bedrogen voelen. Ze beseffen dat Bush gelogen heeft over Hoessein en zijn massavernietigingswapens, en nu zeggen ze: ‘Fuck Bush, we want to go home!’

Een tijd geleden vertelde je dat jij en Spearhead gevolgd werden door de CIA. Franti in Irak, het zal ‘red alert’ geweest zijn!

Franti: Als je in Bagdad rondloopt, dan zie je voortdurend mensen van de CIA. Kerels in een maatpak, maar wel met een kogelvrij vest en een geweer, je haalt ze er zo uit (lacht). Kijk, ik heb er lang mee ingezeten dat ik plotseling opgepakt zou worden, maar nu weet ik dat angst geen zin heeft. Ik moét dit gewoon doen.

Je bent ook naar de Palestijnse gebieden geweest. Daar ben je zelfs beschoten!

Franti: Ja, compleet surrealistisch. Op sommige plaatsen is daar een avondklok, maar niemand weet waar precies en wanneer die ingaat. Wij waren aan het rondwandelen samen met een groep Palestijnse kinderen en plotseling begonnen een paar soldaten te schieten! Mijn hart sprong echt uit mijn borstkas. En zeggen dat die mensen dat elke dag meemaken.

Zou je dan niet, zoals Bono, je roem willen gebruiken om bij de groten der aarde te raken?

Franti: Ik vind het geweldig wat Bono doet, alleen ben ik helaas niet zo beroemd als hij (lacht). Maar als ik de gelegenheid zou krijgen om bij George Bush op bezoek te gaan, dan zou ik hem uitnodigen om samen met mij naar Irak te gaan, naar het huis van een van mijn vrienden daar. En als hij dan rustig in de zetel zit, zou ik hem vragen om een luchtaanval te laten uitvoeren. Zodat hij ook eens in paniek naar de kelder zou moeten vluchten, zoals ze daar praktisch iedere dag doen. (snuift:) Het zou me benieuwen of hij die angst zou aankunnen.

Stefaan Werbrouck