DOET E HET OF DOET E HET NIET? – Natuurlijk doet E het: de achtste van Eels is weer een straffe, zij het behoorlijk neerslachtige plaat.

End Times

Indiepop

E Works / Vagrant

Het einde der tijden. Tijdens optredens van Zornik durven we er weleens vurig naar te verlangen, maar doorgaans zijn wij niet het slag volk dat aldoor de Apocalyps zit af te wachten. Aan doemdenkers hebben wij part noch deel: getuigen van Jehova worden ten onzent steevast de deur gewezen – als ze die al niet eerst tegen hun smikkel hebben gekregen – en voor een sermoen over de profetieën van de Maya’s moeten ze ons al helemaal niet lastigvallen.

Om maar te zeggen: van zowat alle denkbare artiesten zou een plaat met de apocalyptische titel End Times hier ter redactie op geschater en dijengeklets zijn onthaald. Maar niet van Mark Oliver Everett. Van iemand die zijn vader dood op bed heeft aangetroffen, het levenloze lichaam van zijn zus heeft ontdekt in de badkamer waar ze zichzelf van kant had gemaakt, zijn terminale moeder heeft voelen sterven in zijn armen en nog een dozijn ándere familieleden en vrienden is verloren, begrijpen we zo’n titel.

Bovenop al die ellende heeft Everett – zijn schaarse, nog levende vrienden mogen E zeggen – nu ook amoureuze averij opgelopen. En aangezien er voor emotionele rampspoed helaas geen pechdienst voorhanden is, heeft E zijn ldvd maar van zich af geschreven. De muziekgeschiedenis leert dat zulks schijnt te helpen en niet zelden een bescheiden meesterwerk oplevert – zie ook: Bob Dylan, Marvin Gaye, Tim Vanhamel. Of End Times zo’n meesterwerk is, zal nog moeten blijken, maar indrukwekkend en aangrijpend is de plaat zeker.

End Times is Eels’ meest neerslachtige cd sinds Electro-Shock Blues, de plaat waarop hij twaalf jaar geleden de feitelijke desintegratie van zijn familie probeerde te verwerken. Omdat hij zijn liefdesbreuk koppelt aan de wereldwijde kladderadatsch, maar ook en vooral omdat er van de veertien tracks op End Times maar een drietal met wat goede wil voor up-tempo kunnen doorgaan: de rauwe rockabillysong Gone Man, het hupse Paradise Blues – nota bene over suicide bombers – en de janglepop van Unhinged.

Voorts is het al weemoed, nostalgie en treurnis, al monden ze wel onveranderlijk uit in fraaie ballades die niet zelden tot meeneuriën nopen. Zoals Nowadays bijvoorbeeld, een akoestische parel waar een zucht mondharmonica à la Neil Young doorheen mag waaien. Of het bitterzoete Little Bird: pure, vintage Eels. Net als het afsluitende On My Feet, waarin voorzichtig naar een rooskleurigere toekomst wordt uitgekeken. ‘It’s a mad mad mad mad world’, croont Everett. ‘It’s hard to get sense of.’

It sure is, E. It sure is.

DOWNLOAD

Paradise Blues

Nowadays

Little Bird

Vincent Byloo