De grillen van de superster

‘Wij zijn supersterren. Gelieve ons als dusdanig te behandelen.’ Aldus ZZ Top. Toen The Beatles in 1963 hun eerste Amerikaanse tournee afwerkten, vroegen ze vooraf heel beleefd of ze na de show alstublieft twee kratten gekoelde soft drinks mochten hebben. Nadien is Brian Epstein er zich mee gaan moeien, en werd de rider gemeengoed. De rider is dat deel van het contract tussen artiest en organisator waarin de artiest zijn eisen kenbaar maakt. Soms zijn die eisen zo extravagant dat je je kan afvragen of de moderne slavernij wel is afgeschaft. Toen Van Halen het voorprogramma van The Rolling Stones speelde, eiste de groep een hoop schalen gevuld met M&M’s. Alleen: alle bruine snoepjes moesten eruit. Waarop The Stones vroegen om ‘al die bruine M&M’s die Van Halen niet wilde’.

The Stones hadden echter zelf ook een reputatie. Eind jaren zestig bezorgden ze de bekende Amerikaanse promotor Bill Graham een rider van niet minder dan veertig pagina’s! Van elke gevraagde drank of spijs zeiden ze ook waar die precies vandaan moest komen. Graham liet zich niet kisten en serveerde de groep hotdogs. Foreigner bestelde dan weer twaalf aardbeientaarten om na de show in mekaars gezicht te flikkeren, en Stevie Wonder vroeg een diner met filet mignon en kreeft voor de hele crew, 150 man. In de seventies stond cocaïne op bijna elke rider: No snow, no show, was de slagzin.

Meer en meer artiesten hechten ook belang aan een kleedkamer die er als een loft uitziet. Frank Sinatra vroeg pluchen zetels, bijzettafeltjes, een levensgrote spiegel en kamerplanten. De verwende vadsigaards van Bon Jovi willen daar ook nog wandversieringen en tapijten bij, U2 liet backstage een miniatuur Iers vissersdorpje aanleggen. Voor Aerosmith volstond een ruimte in Oost-Indische stijl, voor de Red Hot Chili Peppers een donker geschilderde (geen blauw!) meditatieruimte. Pink Floyd vroeg destijds een miniatuurgolfspel voor in de kleedkamer, Springsteen een kano. Maar het hoeft niet altijd duur te zijn: The Prodigy had maar één ding op de rider: een plastic emmer om in te spuwen. En voor Bush moet minstens tien procent van het veiligheidspersoneel vrouwelijk zijn.

Hygiëne wordt alsmaar belangrijker. Prince spant de kroon: alle toebehoren, niet alleen eten en drank, moest bij zijn aankomst in plastic folie gewikkeld zijn, en alleen hij mocht dat verwijderen. Guns’n Roses drong aan op tijdschriften voor volwassenen, Cher wilde een aparte pruikenkamer, Busta Rhymes een doos geribbelde condooms en Blur passion killer-ondergoed van Marks&Spencer en legoblokjes. Robbie Williams is nog een van de weinigen die de goeie ouwe exuberante tijd koesteren: voor meneer een Japanse theeset, Dr. Scholl-sandalen, twee waterpistolen met een bereik van minstens tien meter, en een blaasvoetbalspel waarvan een van de teams gehuld is in de kleuren van Port Vale. Dan liever de humor van Foo Fighters: ‘Wij dulden niet dat we onze kleedkamer moeten delen met andere artiesten, behalve dan met Supergrass en Oasis, of, als het even kan, met Led Zeppelin.’ (

(E.H.)