‘Drie schimmen’ bezingt de liefde van ouders voor hun kinderen in een adembenemende stijl.

Pedrosa *

Silvester, 268 blz., euro19,95

Een gelukkig gezinnetje met een zoontje woont eenvoudig in de natuur, ver van de bewoonde wereld. Hun idyllische samenzijn wordt op een dag verstoord door drie schimmen aan de einder. Om zijn zoon buiten het bereik van de schimmen te houden, neemt de vader hem mee op een lange reis.

Auteur Cyril Pedrosa – van wie tot nu toe alleen de kinderstrip De spookbrigade vertaald was – neemt zijn tijd om de rode draad van het verhaal met pittoreske anekdotes en fascinerende ontmoetingen te stofferen. Zoals: vader en zoon die samen op strooptocht gaan, en een slavenhandelaar leren kennen of enkele oudjes ontmoeten die naar hun geboortegrond terugkeren. Het verhaal wordt er ondanks de fantasy-achtige setting menselijker en realistischer door. Die setting draagt er wel toe bij dat het verhaal zo tijdloos en sprookjesachtig wordt dat het een grotere geldingskracht krijgt.

Ook uit het verhaal blijkt dat Pedrosa belang hecht aan die algemene toepasbaarheid: als moederlief bij een waarzegster te rade gaat om de dreiging van de drie schimmen te begrijpen, laat hij zien hoe mensen hun heil bij een hogere macht zoeken, zonder naar een bepaalde godsdienst te verwijzen. Het oerinstinct van de ouders die elk op hun eigen manier hun kind tegen onheil proberen te beschermen, krijgt door die aanpak haast mythologische proporties. Dat wordt nog meer in de hand gewerkt door Pedrosa’s fabelachtige stijlbeheersing.Zijn zwart-wit zet wilde natuurfenomenen, gezichtsexpressies of houdingen in de verf zonder een academisch realisme na te streven.

Zijn elastische personages wijken op zich niet zo veel van Pedrosa’s andere werk af – ze verraden trouwens zijn achtergrond in de tekenfilm. Al heeft hij zich voor dit boek duidelijk ook door absolute meesters van de zwart-witstrip laten inspireren. Lorenzo Mattotti of Carlos Nine zijn bij een groot publiek misschien even onbekend als de man in kwestie, maar Pedrosa weet blijkbaar wel waar hij de mosterd moet halen. Net door de juiste stilistische tics in zijn eigen stijl te integreren, tilt hij zijn epische werk naar een hoger niveau. Dat was blijkbaar ook de jury van het festival van Angoulême opgevallen: Pedrosa kreeg er begin dit jaar volledig verdiend een albumprijs voor Drie schimmen.

Gert Meesters