Een cuberdon zal nooit meer hetzelfde zijn. Na de tweede aflevering van Drie Generaties, een nieuwe reeks over families waar grootvader, zoon en kleinzoon hetzelfde beroep uitoefenen, weten we immers dat er in dat kleine snoepje veel meer werk zit dan we ooit hadden durven te denken. Hoe minutieus alle ingrediënten afgewogen moeten worden, hoe elke cuberdon een week in de oven heeft doorgebracht voor die de fabriek mag verlaten: het zijn zaken waar je niet bij stilstaat als je er eentje eet.
Niet alleen het complexe productieproces van de cuberdon bleef plakken, ook de verhalen van de familie Geldhof maakten indruk, vooral omdat uit de getuigenissen een hoop onderhuidse spanningen naar boven kwam. Grootvader Geldhof en zijn zoon bleken allebei typische noeste werkers, die hun hele leven aan de cuberdon hadden gewijd en van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat in het bedrijf bezig waren. Hun filosofie, zoals samengevat door opa Antoine: ‘Eerst de productie, en dan de mensen.’ Die werkethiek was toch iets minder duidelijk aanwezig bij de kleinzoon, die af en toe ook wel eens graag met zijn sportwagen een dagje op de racebaan doorbracht. Het werd niet met zo veel woorden gezegd, maar het was overduidelijk dat noch de grootvader noch de vader het echt zagen zitten om het bedrijf in handen van de derde generatie te laten.
Door die stille tragiek en licht bittere toets was de tweede aflevering van Drie Generaties – het eerste programma van het jonge productiehuis De Raconteurs – een stuk minder gemakkelijk te verteren dan de opener, waarin drie politieagenten kwamen vertellen over hoe hun beroep door de jaren heen was veranderd. Die eindigde met beelden waarin grootvader, zoon en kleinzoon in de fitness met elkaar stonden te dollen, iets wat we de familie Geldhof toch niet zo snel zien doen. Maar ook al verschilden ze erg in toon, beide afleveringen waren pareltjes van observatie, waarin verhalen over menselijke relaties en een veranderende maatschappij perfect door elkaar waren verweven.
Op de dag dat de reeks van start ging, kwam Wim Vanseveren, ex-netmanager van TV1 en nu gedelegeerd bestuurder van De Raconteurs, langs op Radio1 in De Ochtend. Daar noemde hij Drie Generaties ‘antitelevisie’, omdat het programma zo traag en weinig sensationeel is. Hij had in zekere zin gelijk, al bewijst die omschrijving toch vooral hoe laag onze verwachtingen tegenover het medium televisie zijn geworden. Je zou immers met evenveel recht en reden de opgeklopte lucht van Mijn Restaurant of de schaamteloze uitlachreality van Komen Eten antitelevisie kunnen noemen, zeker
in vergelijking met Drie Generaties, een programma waar de liefde voor verhalen vertellen van afspat en waarin geen greintje cynisme terug te vinden is. Eigenlijk is Drie Generaties televisie zoals die vandaag nog veel te weinig wordt gemaakt.
Dinsdag, 20.40 – Canvas
Meer bedenkingen op www.knackfocus.be/testbeeld
STEFAAN WERBROUCK
‘DRIE GENERATIES’ IS ANTITELEVISIE, MAAR DAN ALLEEN ALS JE VAN TELEVISIE NIETS MEER VERWACHT.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
