Downton Abbey: A New Era***

‘Met dat cinemavolk kunnen we ons toch niet inlaten?’ briest Lord Grantham (Hugh Bonneville) nadat zijn dochter Lady Mary (Michelle Dockery) werd overgehaald om een filmcrew uit Hollywood te laten neerstrijken in hun kasteel. Daar is de behoudsgezinde Crawley-clan uiteraard niet mee gediend. Intussen reist de helft van het huishouden naar de Côte d’Azur om een villa te inspecteren die in hun bezit is gekomen omdat mater familias Violet Crawley (Maggie Smith) ooit een fling had met een Franse aristocraat. Zelfs met een verhaallijn over de overgang van de stille film naar de talkie (de jaren dertig naderen met rasse schreden), die duidelijk van Singin’ in the Rain werd gepikt, voelt de tweede en – vermoedelijk – laatste Downton Abbey-bioscoopreünie kwiek en geraffineerd aan. Ja, zoals in de originele serie krijgt Dame Maggie Smith de beste oneliners (‘stop met dat geluid, ik kan mezelf niet horen sterven’). En ja, de film lijkt soms wel een parodie van zichzelf. Maar wie het flinterdunne, weinig verrassende scenario en de clichés links laat liggen, moet concluderen dat A New Era niet meer of minder doet dan wat het belooft: de duffe kostuumsoap met een kwinkslag de moderne tijd inloodsen. Een high class, snedig, hartverwarmend afscheid met een lach, een traan en een kopje thee.