Don Melody Club

De charmezanger nieuwe stijl op wie we zaten te wachten: Donald Madjid, alias Don Melody. ‘Ik zeg, pa, is het niet tijd/ Dat je naar jezelf kijkt in plaats van constant naar een ander?/ Je hebt nu toch wel door dat het niet vanzelf verandert?’ croont hij in Bovendien, boven een drumcomputer en zich wijds uitstrekkende analoge synths. Lowbudget-Tame Impala: de middelen zijn beperkt maar de melodieën blinken van de weelde. Zie ook Psychonauten, een ode aan de nacht en de vriendschap over een streepje spacedisco. Elders – Negentien, het existentiële Veranderd – denken we aan Beck ten tijde van Mutations en Money Mark. De Amsterdammer houdt de knip op de ironie en het gimmickgehalte netjes binnen de perken, en tekent zo voor een Nederlandstalig album dat flair boven ludieke binnenpretjes verkiest.