SERGIO CORBUCCI

IT-SP-FR 1966, MET FRANCO NERO, LOREDANA NUSCIAK, JOSé BODALO. 20.41 – ARTE

De Dollar-trilogie van Sergio Leone ( A Fistful of Dollars, For a Few Dollars More & The Good, the Bad and the Ugly) heeft ongetwijfeld véél meer renommee, maar qua invloed moeten de hondsbrutale spaghetti-westerns van genre-maestro Sergio Corbucci amper onderdoen. Daarvan blijft Django ’s mans onbetwiste opus magnum, al was het maar om die ene, onvergetelijke openingssequens waarin een mysterieus figuur met reptielenogen een lijkkist achter zich aanzeult onder een meedogenloos brandende zon. Het is Django, een schietgrage outlaw die zich voorgenomen heeft de moordenaar van zijn vrouw op te sporen en elke gringo die hem bij zijn wraakmissie voor de voeten loopt nader tot God te knallen. Dat deze woeste spaghetti-western – losjes gemodelleerd naar de Kurosawa-klassieker Yojimbo – maar langzaam uitgroeide tot een culthit en in verschillende landen jarenlang op de index stond, mag niet verbazen: Corbucci sleurt je mee naar een dantesk dorpje langs de Mexicaanse grens waar elke vorm van moraal verbannen lijkt en waar groepsverkrachtigen en shoot-outs dagelijkse kost zijn, in een stijl die schuddend en spuwend het midden houdt tussen lyrisch symbolisme en gêneloze exploitation-kitsch. Beslist geen spek voor ieders bek, al blijft Django – enigmatisch neergezet door Franco Nero – een van de meest iconische en vaakst geïmiteerde antihelden die ooit aan de Far West ontsnapten. Nietwaar Clint?

Andre (0) George Miller, VS 1994. Voor u naar de afstandsbediening van de dvd-recorder grijpt: de George Miller die dit weke kinderfilmpje over een hyperbegaafde zeehond regisseerde, is niet de George Miller van Mad Max en The Witches of Eastwick, maar een Amerikaanse studiohuurling die weke kinderfilmpjes maakt over – welja – hyperbegaafde zeehonden. Het is maar dat u het weet. (10.00 – VTM) Ciao Manhattan ** John Palmer & David Weisman, VS 1972. Pseudo-documentaire over het decadente New Yorkse kunstwereldje van de sixties, waarin Edie Sedgwick – de getroubleerde vamp uit de Warhol-fabriek die ooit werd bezongen door Bob Dylan in More than a Woman en The Velvet Underground in Femme Fatale – min of meer zichzelf speelt. Het resultaat is een allesbehalve evenwichtige film; wel een fascinerend cultdocument dat uiteindeliijk Sedgwicks testament zou blijken te zijn (enkele weken na de opnames bezweek ze aan een overdosis) en nog het best te omschrijven valt als ‘ Sunset Boulevard op barbituraten’. (01.15 – Arte)

(D.M.)