Dinsdag 17/2, 22.20 – Canvas

Tweehonderd jaar na zijn geboorte en honderdvijftig jaar na de publicatie van On the Origin of Species had de peetvader van de evolutietheorie, Charles Darwin, niet kunnen vermoeden dat een Gentse professor voor de Vlaamse televisie een nakomeling van Noach zou bezoeken. De houten zebra’s, giraffen en leeuwen stonden er nogal ongeëvolueerd bij en ook professor Johan Braeckman wist in het hol van de anti-evolutionairen niet goed wat gezegd. ‘Darwin is prul’, pruttelde de zelfverklaarde afstammeling in TerZake. Een gek met een ark, zou je denken, maar het bewijst ook dat de evolutietheorie niet vaak genoeg gevierd kan worden. Al was het maar om te verduidelijken dat ze niets met geloof en alles met wetenschap te maken heeft en dat ook het geloof in God evolutionair te kaderen valt.

Wie is er beter geplaatst om de verjaardagstaart van de evolutietheorie aan te snijden dan ervaringsdeskundige bij uitstek Dirk Draulans? Op Canvas herinnerden ze zich dat ze ooit per vergissing een opname maakten van een theatershow die hij opvoerde, Dirk doet Darwin. De grote baas kreunde – ‘niet weer porno’ – en dacht aan de toorn van de ethische commissie. Een reputatie is meestal erger dan de waarheid, want na een testvisie bleek de schunnigheid van Dirks Darwinnetje best mee te vallen. De enige blote borsten die in beeld kwamen, waren die van Jean-Luc Dehaene – ter illustratie van de vervrouwelijking van oudere mannen. Draulans zag in die borsten de roofzuchtige aanval der oestrogenen. Ik dacht veeleer aan het resultaat van een jarenlang volgehouden vet- en zoutrijk dieet. Maar Dirk was niet meer te houden en kapte zich een weg door de evolutionaire jungle. De breedte van de borstkas van de ex-premier was een rechtstreekse erfenis van de gorilla en hup, daar stond Dirk waar hij wilde staan: bij het geslachtsorgaan van diezelfde gorilla. Dat is volledig niet in verhouding met de rest van dat lijf: dun als een potlood en niet groter dan een pink. Of de link met Dehaene nog gold, was op dat moment niet duidelijk. Daar belandden immers al de volgende grollen van de evolutie op de glasplaat: Marc Reynebeau en Herman Brusselmans als twee voorbeelden van hoe het niet moet. In de rechtlijnige evolutie hadden dergelijke soortgenoten geen schijn van kans, maar de wegen der evolutie zijn bijzonder grillig. Deze mannen zijn wat ze kunnen: ze schrijven en ze komen op tv. Dat hitst de vrouwtjes op. Mannen zijn pauwen en vrouwen hebben genoeg aan zichzelf.

In de wereld van Dirk zijn de dingen vrij eenvoudig. Het toont aan dat Dirk evenveel wetenschapper als loodgieter is: hij houdt van het korte bochtenwerk. Zolang hij blijft bij meterslange zeewormen die voor het gemak een mannetje in hun geslachtsorgaan meezeulen, loopt alles gesmeerd. Maar zodra hij het evolutionaire mantra verbuigt om het op het menselijke gedrag toe te passen, slaat bij mij de twijfel toe. Is geloof niet precies ongeloofwaardig omdat het te mooi is om waar te zijn? Zo ook de opgerekte evolutietheorie. Van alle wetenschappelijke wetten is zij de meest mismeesterde. Het bekt goed te zeggen dat mannen op podia kruipen om vrouwen te lokken. En als we de gedragstheorie doortrekken, is de penis van Draulans ongetwijfeld groter dan zijn gevoel voor humor.

Dirk doet Darwin was een amuse-gueule, maar ging te veel van de zekerheid en te weinig van de twijfel uit. Bovendien vraag ik me af of de evolutietheorie dan zo weinig vat heeft op de televisie dat die vijftig jaar na datum nog steeds opgenomen theaterstukken uitzendt. Is daarvoor Canvas+ niet evolutionair bedacht?

Tine Hens