DE PRÖFILER – De nieuwe Zweedse krimi ‘Den Fördömde’ doet mooie dingen met vertrouwde ingrediënten.
Reeks:
Extra’s:
(Lumière)
Reeks. Goed, de titel klinkt een beetje als een Scandinavische vloek, maar laat dat u vooral niet afschrikken om Den Fördömde (eigenlijk Zweeds voor ‘de verdoemden’) te ontdekken. Het peloton misdaadreeksen uit het hoge Noorden mag dan vandaag al redelijk uitgebreid zijn – de Vikingen beginnen op de zaterdagavond op Canvas langzaamaan zelfs de Britten te verdringen – maar deze nieuwe telg slaagt er toch in om zich positief van Wallander, Van Veeteren en andere Becks te onderscheiden.
Dat heeft Den Fördömde weliswaar niet te danken aan een drang om echt te vernieuwen, want op zich gebruiken de schrijvers in deze twee afleveringen van telkens anderhalf uur heel vertrouwde ingrediënten. Het centrale personage is een briljante misdaadbestrijder die gekweld wordt door een traumatische ervaring uit zijn verleden – een concept dat we al gezien hebben in tientallen andere reeksen, van The Mentalist tot Code 37. Sebastian Bergmann, ooit een succesvolle profiler en een expert op het gebied van seriemoordenaars, kwam na de dood van zijn dochtertje in een neerwaartse spiraal terecht, waardoor hij ongeschikt werd om zijn job te beoefenen.
Als de politie in de eerste aflevering echter het lijk van een tiener vindt bij wie het hart uitgesneden is, moet Bergmann zijn zelfgekozen isolement verlaten en gaan helpen. En zijn inbreng is natuurlijk essentieel om de zaak op te lossen. Nog een déjà vu: in de tweede aflevering krijgt Bergmann te maken met een seriemoordenaar die ooit door hem werd geklist en die nu via een medewerker zijn werk probeert voort te zetten, een verhaallijn die in bijvoorbeeld de Amerikaanse misdaadserie Criminal Minds ook al eens de revue is gepasseerd.
Dat Den Fördömde desondanks de aandacht kan vasthouden, komt vooral door de acteurs (Wallandervertolker Rolf Lassgard is ijzersterk als de verlopen Bergmann) en de vormgeving. Scandinavische krimi’s zijn over het algemeen nogal conservatief qua look, maar hier wordt volop gebruik gemaakt van extreme close-ups, slow motion of scènes die met een handcamera opgenomen zijn – zonder dat het op de zenuwen werkt. Natuurlijk komt Den Fördömde nooit echt in de buurt van de beste misdaadreeks die de afgelopen jaren uit het noorden is komen aanwaaien – The Killing – maar in drie uur tijd slagen de makers er toch in om hun heel eigen stekje op te eisen in het Scandinavische misdaadlandschap. Geen extra’s. `
STEFAAN WERBROUCK
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier