Maandag 31/10, 00.35 – ARTE. Michele Soavi, IT-FR-D 1994.
‘De laatste echt grote Italiaanse horrorfilm.’ Of nog, dixit Scorsese: ‘Een van de beste Italiaanse horrorfilms van de jaren 80.’ De referenties kunnen tellen en zijn geenszins overdreven. Rond deze donkere horrorsoap hangt – begrijpelijk – een cultsfeertje: de gulzige en vreemde mix van het macabere groteske, extreem gore, magisch realisme en grafzerkenromantiek is bijzonder.
Deze gretige adaptatie van de gelijknamige roman van striptekenaar Tiziano Sclavi kwam er in de slipstream van de zogenaamde morti viventi-golf die de Italiaanse horror van de jaren 80 typeerde. Opmerkelijk is wel dat het genre hier een noirinvulling krijgt in de rol van model en actrice Anna Fulci als zwoele femme fatale, met dank ook aan auteur Sclavi, in Italië wereldberoemd om zijn populaire stripserie Dylan Dog.
De zombieterreur speelt zich zo goed als volledig af op en rond een oud kerkhof met cipressen in het dorpje Buffalore, waarvan de grafzerken door cameraman Mauro Marchetti met veel zin voor poëzie weergegeven worden. Francesco Dellamorte (Rupert Everett) heeft er als grafdelver een ongewone opdracht: samen met zijn licht mentaal gehandicapte assistent moet hij hersenpannen verbrijzelen. Het kerkhof wordt geplaagd door een onverklaarbare epidemie waarbij de doden zeven dagen na hun laatste ademstoot hongerig herrijzen. Dat is het perfecte excuus voor een stevige, stijlrijke brok gore slapstick, gotische fantasy, existentiële horror en absurd surrealisme. Doodgraver Dellamorte voelt zich onweerstaanbaar aangetrokken tot een bleke en sexy weduwe (Fulci dus). Tijdens een macaber standje wordt ook zij tot een zombie getransformeerd.
Deze eigenzinnige genrefilm is dus ook een Vertigo-achtige nachtmerrie over de liefdesobsessie en de romantische wanhoop. Hij behoudt trouwens ook ruimte voor satire, want in al zijn nihilistische vertwijfeling vindt Dellamorte er niets beters op dan op het moordpad te trekken. De beste manier om de zombies tegen te houden, is toch de mensen in het hoofd te schieten vóór ze gestorven zijn? Regisseur Michele Soavi geeft met de donkergrappige en bizarre necropoliswaanzin van Dellamorte Dellamore een bijzondere invulling aan het eeuwige conflict tussen Eros en Thanatos. Spijtig dat hij nadien zijn reputatie als opvolger van huivermaestro’s als Mario Bava, Dario Argento en Lucio Fulci niet heeft kunnen waarmaken.
(L.J.)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
