SCIENCE-FASCISM Actie, romantiek en promilitarisme: bloedbroeders Scott en Bruckheimer gaan in hun nieuwste scifithriller weer eens de foute toer op.

TONY SCOTT

MET DENZEL WASHINGTON, VAL KILMER, PAULA PATTON, JIM CAVIEZEL, ADAM GOLDBERG

Als turbofilmer Tony Scott en überproducer Jerry Bruckheimer – het duo achter reactionair vertier als Top Gun, Crimson Tide en Enemy of the State – een nieuwe blockbuster in de steigers zetten, gaat het alarmsignaal bij de goedesmaakpolitie automatisch af. Maar voor één keer willen we niet eens woorden verspillen aan de anabool opgefokte actie of het feit dat ze hun futuristische uitgangspunt ditmaal van het Van Dammevehikel TimeCop hebben gejat. De pro-militaristische ondertoon en de revanchistische boodschap van dit hersenloze onding zijn namelijk nog vele keren schaamtelozer. Wanneer Denzel Washington in slomo het beeld inglijdt als de Afro-Amerikaanse heiland die New Orleans van terroristisch gespuis moet redden, hebben we al een bloedige aanslag op een veerboot achter de rug, inclusief beelden van huilende kinderen en bejaarden die zo uit een documentaire over 9/11 lijken gerukt én de ironievrije opmerking dat de Amerikaanse ordetroepen gelukkig even alert op deze aanslag reageren als die keer dat de orkaan Katrina over de bayous blies.

Gaandeweg wordt de fascistoïde ongein steeds dubieuzer. Vervolgens belandt Washington bij een team cyberflikken dat over een imposante batterij hightech beschikt, waaronder een soort opgevoerde iPods om terug in de tijd mee te reizen en te gluren, en krijgen we een meer dan impliciet pleidooi over ons heen voor het Big Brothergewijs surveilleren en manipuleren van alles wat beweegt. Wash-ington moet een pas vermoorde deerne (Paula Patton) met terugwerkende kracht redden en een compleet gestoorde, naar Oklahoma City bomber Timothy McVeigh gemodelleerde patriot (Jim Caviezel, eindelijk hersteld van Mel Gibsons karwats in The Passion of the Christ) dwarsbomen. Het startschot om alle morele bezwaren omtrent privacy, machtsmisbruik en integriteit én het laatste spatje geloofwaardigheid van deze film vakkundig te dynamiteren. Ongewild hilarisch hoogtepunt: de scène waarin Denzel precies vier dagen terug in de tijd wordt gebeamd om zijn terrorist achterna te zitten in ’the one car chase to rule them all’.

Kunt u nog volgen? Natuurlijk niet, maar dat is ook niet de bedoeling. Scott ligt als vanouds meer wakker van technogadgets en kleurenfilters dan van plot of personages, terwijl zijn camera weer méér gekke sprongen maakt dan een postmodern balletensemble samengesteld uit spastische dansers. En Bruckheimer had het wellicht nog te druk met het uittellen van de winst van Pirates of the Caribbean. Mogen de slachtoffers van de orkaan Katrina aan wie deze foute fun is opgedragen – we kid you not – bij deze hun raid inzetten op beider heren luxevilla’s in Beverly Hills.

Dave Mestdach