DEAD MAN’S SHOES ***

'DEAD MAN'S SHOES'. Geboren uit schuldgevoel.

Zaterdag 22/1, 23.55 – Canvas. Shane Meadows met Paddy Considine, Gary Stretch, Toby Kebbell. GB 2004.

Toen de Britse regisseur Shane Meadows amper elf jaar was, droomde hij ervan om de gevangenis in te vliegen. Waarom, vraagt u? Wel, de prille tiener was gefascineerd door het universum vol geweld en agressie van skinheads. Niet alleen kreeg de jongen daardoor slechte vrienden, hij was ook getuige van een afgrijselijke afrekening – wat hem tot de dag van vandaag met een vreselijk schuldgevoel vervult. Net daaruit is Dead Man’s Shoes geboren, een realistische wraakthriller die in Engeland cultstatus geniet en terecht bij de beste Britse films van het afgelopen decennium gerekend wordt.

Dit in België onuitgegeven donkere drama laat zich nog het best omschrijven als een moderne variant op Straw Dogs, Sam Peckinpahs controversiële thriller waarin Dustin Hoffman op het Engelse platteland afrekent met de verkrachters van zijn vrouw. Een dergelijke wraakqueeste is ook het uitgangspunt van dit grimmige verhaal, alleen gaat het hier om een jongeman die naar het kleinsteedse gat uit zijn jeugd terugkeert om zijn licht mentaal gehandicapte broertje te revancheren. Enkele jaren geleden hebben enkele pestkoppen – een ongeregelde mix van boefjes, dealers en andere nietsnutten – die onder invloed van drugs en alcohol vernederd en misbruikt.

Het verleden wordt trapsgewijs onthuld via flashbacks in bekraste, korrelachtige zwart-witbeelden. De kracht van deze morbide vergeldingsjacht schuilt hem echter in de sfeer van ongemak en de dreigende vertolking van Paddy Constantine als de gekrenkte broer.

Gekleed à la Robert De Niro in Taxi Driver gaat de ex-militair de boosdoeners eerst intimideren en schrik aanjagen. Dat levert even plagerig hilarische humor op, al slaat de stemming snel om wanneer Richardzijn tegenstanders één voor één executeert.

Toch trekt Meadows niet de kaart van het louterende geweld. De regisseur, die zijn verleden als skin ook in This is England (2006) aan bod zou laten komen, kiest veeleer voor een morele commentaar op kwaad, zonde en menselijke gerechtigheid. Dat wordt trouwens onderstreept door de muziek, een geut tristesse van Calexico, Will Oldham en Richard Hawley, die hoort bij de beelden van de pastorale groene vergezichten van de Midlands, waar Richard te voet doorheen trekt.

LUC JORIS

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content