Vanaf deze week speelt Une Histoire d’amour in de zalen, een sm-thriller over het schandaal rond de Franse bankier Edouard Stern, die zich door zijn domina liet afknallen als ultieme kick. Aanleiding genoeg, zo dachten wij kinky bastards, om er de zweep op te leggen met zes cinefiele berijdingswijzen voor perverse partners. Lees! Nu!
HET RIJK DER ZINNEN (1976)
DE MEESTER: Nagisa Oshima
4 ZWEEPSLAGEN
Een van de weinige films die in ons landje na twee of drie vertoningen in beslag werd genomen. Aanleiding: de voortdurende expliciete seksscènes. Kichi, de echtgenoot van een rijke herbergbazin, vraagt Sada, hun vrouwelijke dienster, hem te wurgen tijdens een ‘onschuldige’ stoeipartij en hem daarna te castreren. U moet ook nog weten dat de plot gebaseerd is op een waargebeurd voorval uit 1936. De echte Sada werd na afloop gearresteerd met Kichi’s penis in haar handtas, kwam er met een milde straf af en ontpopte zich tot een heuse volksheldin.
QUITE SHOCKING!
Hebben we net niet vermeld dat er een post-mortemcastratiescène in voorkomt? Overigens hadden de hoofdacteurs in deze mijlpaal in de filmgeschiedenis ook ‘echte’ seks, iets wat normaal alleen voor pornofilms is weggelegd. Die Jappen toch!
THE NIGHT PORTER (1974)
DE MEESTER: Liliana Cavani
4 ZWEEPSLAGEN
Il portiere di notte was een van de eerste Europese kunstfilms die in de wereld van fetisjisme en sm dook. En hoe! Een gewezen SS-officier (Dirk Bogarde) en een Joodse vrouw (Charlotte Rampling) doen in een Weens hotel hun affaire uit het concentratiekamp – zij als onschuldig slachtoffer, hij als dominante beul – nog eens dunnetjes over. The New York Times sprak van ‘romantic porn’, andere critici maakten gewag van ‘Holocaust exploitation’, terwijl kijkers gedegouteerd waren door de manier waarop een vrouwelijk kampslachtoffer werd afgebeeld. De prent riep overigens ook een nieuw subgenre in het leven: concentration camp.
QUITE SHOCKING!
Vraag ons niet waarom, maar wij slagen er niet in de scène uit ons hoofd te zetten waarin Rampling zich – topless en in halve nazi-outfit – voor de ogen van een stel bloedgeile ex-SS’ers aan een Duits cabaretnummertje waagt.
SALÓ O LE 120 GIORNATA DI SODOMA (1975)
DE MEESTER: Pier Paolo Pasolini
5 ZWEEPSLAGEN
Je moet het maar klaarspelen: de meest schokkende obsceniteiten die een mens kan bedenken op pellicule smijten, en meteen daarna in dubieuze omstandigheden vermoord worden. Pier Paolo Pasolini is erin geslaagd. Meer nog: het officieuze wereldrecord schandaliseren staat op naam van Saló; een bijna klinisch koele aaneenschakeling van perversiteiten, uitgevoerd door vier fascistische notabelen ten koste van zestien ontvoerde jongens en meisjes. Door de kijker door de ogen van de beulen te laten kijken levert Pasolini een vlammende kritiek af aan het adres van het Italiaanse fascisme.
QUITE SHOCKING!
De gedwongen urineerscène of de hallucinante banketscène, waarin uitwerpselen worden doorgegeven als plat du jour, kunnen qua maagomkerend moment wel tellen.
TOKYO DECADENCE (1992)
DE MEESTER: Ryu Murakami
5 ZWEEPSLAGEN
Regisseur Murakami, tevens de invloedrijke Japanse schrijver van onder andere Coin Locker Babies, Almost Transparent Blue en Takashi Miike’s Audition, duikt het nachtleven van Tokio in en vertelt het relaas van de jonge callgirl Ai, die zich afwisselend laat inhuren als dominante en als onderdanige sekspartner en in de meest bizarre sekscapades verzeild raakt. Voor de een is dit de sm-versie van Lost in Translation, voor de ander een scherpe analyse van de decadente Japanse maatschappij. De film werd overigens in twee versies uitgebracht: een korte en een ongecensureerde.
QUITE SHOCKING!
Moeilijk om er eentje uit te pikken, aangezien met name het eerste derde van de film – pun op komst – gedomineerd wordt door sadomasochistische seksscènes in dure hotels, met dildo’s, spiegels, ramen en heroïnespuiten in glansrollen.
LAST TANGO IN PARIS (1973)
DE MEESTER: Bernardo Bertolucci
3 ZWEEPSLAGEN
Sm in een mainstreambioscoopfilm? Schandaalsucces gegarandeerd! Zoals met deze kroniek over een Amerikaanse weduwnaar van middelbare leeftijd (Marlon Brando) die in een Parijs appartement anonieme seks heeft met een jonge Parisienne (Maria Schneider) en daarbij allerlei seksuele afgronden verkent. In zijn autobiografie Songs My Mother Taught Me liet Brando optekenen dat hij weigerde een frontale naaktscène te doen omdat ‘mijn penis op de set gekrompen was tot de grootte van een pindanoot’.
QUITE SHOCKING!
‘Go, get butter.’ Ofte: het sodomietafereel waarin boter een centrale en faciliterende rol speelt. ‘Ik heb nadien nooit nog boter gebruikt om te koken, enkel olijfolie’, aldus Schneider in 2007 in The New York Post.
CRUISING (1980)
DE MEESTER: William Friedkin
3 ZWEEPSLAGEN
Al Pacino goes undercover in leatherbars om een rist brutale moorden op te lossen. Friedkin toont zich wederom een durfal, en hangt een onverbloemd beeld op van het New Yorkse homomilieu, met zijn sm-clubs en ruige mannen in jockstraps. Zó onverbloemd dat de regisseur tijdens de opnames bezoek kreeg van homoactivisten. Niet om hem dood te knuffelen, wel om te protesteren tegen het ‘voyeuristische exploitationgehalte’ van zijn thriller. Voor de triviafetisjisten: de eerste cut bevatte verschillende subliminale beelden van hardcorehomoporno die Friedkin er uiteindelijk uit knipte om de commercieel versmachtende X-rating te vermijden.
QUITE SHOCKING!
Niet zozeer choquerend, maar wel memorabel: een nichterige flik die in lederen string en met cowboyhoed een verdachte aftuigt. Het zou overigens niet eens verzonnen zijn. Tenminste, als we ene Randy Jurgensen mogen geloven, op wiens relaas de film gebaseerd is.
DOOR ANDREAS ILEGEMS
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
