Laat het aan een 34-jarige moeder van twee over om een van de verrassendste popplaten van het jaar te maken. Over zwangerschap nota bene. Dat Hardships!, de tweede worp van chanteuse Jenny Wilson, het label ‘made in Sweden’ draagt, is minder verbazend. ‘Hoe saaier het land, hoe beter de pop.’

Niet schrikken als u op Jenny Wilsons tweede plaat productiejaar 2009 ziet staan. Wilson bracht Hard-ships!, dat de wulpse ritmes van het jonge Destiny’s Child met de excentrieke pop van Roisin Murphy combineert, vorig jaar in alle stilte in eigen beheer uit. De schijf sloop voorzichtig de Zweedse charts in en krijgt nu alsnog een internationale release. En dat is maar goed ook.

De centrale thema’s op je plaat zijn zwangerschap en het moederschap. Stelt het je teleur dat ik daar niets van heb gemerkt?

Jenny Wilson: Eerlijk? Eigenlijk ben ik een beetje opgelucht. Meteen nadat ik mijn album had ingeblikt, begon ik te panikeren. Voor mij voelden al die songs volkomen vertrouwd, ik heb ze per slot van rekening uitgedacht terwijl ik zwanger was van mijn tweede kind. Maar zwanger zijn of moeder worden is geen universele emotie. De helft van de wereldbevolking – de mannen dus – zal nooit weten hoe het voelt. Tegelijk ervaart iedere vrouw het op haar hoogstpersoonlijke manier. Songs schrijven over het onderwerp is één ding, maar nu werd ik ook nog verplicht om er maandenlang over te práten. Daar had ik geen zin in. Mijn vorige plaat (Love And Youth uit 2005; nvdr. ) ging over mijn turbulente tienerjaren: een concept dat iedereen kan plaatsen. Iederéén is jong geweest en naar de middelbare school gegaan. Ik was bang dat dit onderwerp te overweldigend zou zijn.

Weet je wat, we schrappen het woord zwangerschap gewoon uit het artikel.

Wilson: (Lacht) Voila, eigenlijk is Hardships! gewoon een plaat over liefde, vrijheid en rusteloosheid.

We zouden haast de muziek uit het oog verliezen. Die klinkt als een zeer organische, analoge versie van hedendaagse R&B.

Wilson: Dankjewel, dat is ongeveer wat ik in gedachten had toen ik met de plaat bezig was. Voor de zanglijnen heb ik me gebaseerd op traditionele slavenliederen en gospelharmonieën. Niet dat ik de Amerikaanse muziekarchieven heb zitten uitpluizen, maar ik ben op zoek gegaan naar dezelfde voorwaartse drive en dat hoopvolle optimisme. De ritmes moesten speels, maar minimaal zijn – moderne R&B, maar dan met een aardse voeling. A little bit queer.

Pop met een hoekje af, waar de Zweden zo goed in zijn.

Wilson: Dat schrijven journalisten blijkbaar graag, ja. Volgens mij heeft het succes van de Zweedse pop te maken met het grote zelfvertrouwen van mijn landgenoten. We hebben op muzikaal vlak al lang bewezen dat we met de grote jongens meespelen. Of dat met Abba is, of The Hives, The Cardigans…

Roxette! Dr. Alban!

Wilson: Oké, bij sommigen is er een verkeerde hoek af. ( Lacht). Kijk, het is goed toeven in Zweden. Er heerst vrede, we hoeven geen voedsel te hamsteren, de levensstandaard ligt er hoog. Eigenlijk is het een saai land, met prettig gestoorde popmuziek als resultaat.

Wat is goede popmuziek volgens jou?

Wilson: Goede pop moet, net als iedere andere kunstvorm, de toeschouwer uitdagen. Die moet voelen dat de artiest iets van zichzelf in de muziek heeft gestopt. Meestal is dat niet het geval, met saaie wegwerpproducten als resultaat. En neen, ik noem géén namen.

Je bent een goede vriendin van Karin Dreijer Andersson, bekend van The Knife en Fever Ray. Muzikaal staan jullie nochtans ver uit elkaar.

Wilson: Minder ver dan je zou denken. Karin probeert net als ik met haar muziek een eigen universum te scheppen: het hele plaatje moet kloppen. Als ik aan mijn muziek werk, zie ik er meteen mijn podiumoutfits bij en maak ik schetsen van het artwork en het decor.We werken graag op onszelf en creëren allebei onze eigen kleine wereld. Hij oogt alleen een beetje anders.

Ik heb veel aan Karin te danken. Toen ik zes jaar geleden eenzaam op mijn appartementje aan mijn muziek probeerde te werken, belde ze me op met de vraag of ze kon helpen. Ik was zo onzeker, net een puber. Karin heeft er de muziek letterlijk uit gepord. Die onzekerheid is destijds in mijn songs geslopen, net zoals mijn ervaringen als een moeder in dit album zitten. Geloof me, niets zo goed voor je zelfvertrouwen als twee kinderen op de wereld zetten! (Lacht)

We worden momenteel overspoeld door straffe madammen in de muziek. Van Lady Gaga tot Florence + the Machine en Beth Ditto. Waar komt die plotse oestrogeenopstoot vandaan?

Wilson: Het is een economische kwestie. De door mannen gedomineerde muziekindustrie is in elkaar gestort en daar profiteren wij meiden van. Na elke grote financiële crisis floreert de creativiteit, en tegenwoordig is het gemakkelijker dan ooit om een plaat op te nemen. Ik hoef dus niet meer te wachten op de toestemming van een of andere platenbons of mijn songs in de handen van een technicus te leggen. Ik heb Hardships! in mijn homestudio opgenomen, zonder bemoeienissen van buitenaf. Let maar op, de wereld is aan de hardwerkende moeders van twee!

Hardships!

Nu uit bij V2.

Door Jonas Boel

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content