Als we warmte en elektriciteit uit juveniel enthousiasme konden opwekken, dan hadden we aan Niels Destadsbader genoeg om een biomassacentrale te vervangen. Wat blinkt en schittert die kerel terwijl hij door het Vlaamse land struint om kinderwensen te sprokkelen! Alsof het altijd al zijn droom is geweest om in een vrachtwagen van Trans RD Logistics rond te tuffen en in scholen, op speelpleinen en andere plekken waar kinderen in groten getale hun dagen slijten hun diepste wensen voor hun meest dierbare naasten te verzamelen. Dat van die naasten werd er in extremis aan toegevoegd, toen bleek dat Destadsbader met de huur van zijn vrachtwagen zowat de helft van het productiebudget had opgebruikt. Maar geen nood: als Destadsbader volstaat om het licht in een hele stad te laten branden, dan kan hij met al het jeugdig gejuich, gejoel en gewauw dat hij onderweg bij elkaar schraapt de wasmachines in het halve land laten draaien.
In de school voor bijzonder onderwijs De Kim & De Sam noteerden de kinderen plichtsbewust hun kleinschalige dromen op een voorgedrukt blad dat ze dan later in de wensboom mochten hangen die Destadsbader op de binnenplaats monteerde. Aan geregisseerde kindervreugde was hier alvast geen gebrek. De ene wenste voor zijn mama een dag in een driesterrenrestaurant, de ander een draagstoel voor mémé om met de hond te wandelen.
Destadsbader zakte door zijn knieën, bewoog zich zeer begripvol op kinderhoogte door de klassen en knikte met wijd opengesperde ogen dat het allemaal heel erg goed was. En o, wat zou het moeilijk zijn om uit al die mooie wensen de tofste te plukken! ‘Tofste’ viel daarbij niet te verwarren met oprechtste of diepgaandste. Een kind mag dan nog hartsgrondig hopen dat zijn vader wat meer thuis is, een thuiszittende vader is gewoon saai om in beeld te brengen.
Nee, dan is het een pak eenvoudiger om een ontmoeting te regelen tussen de papa van Laïs en de duif van zijn dromen. De papa van Laïs, zo vertelde zijn dochter, had artrose en zou binnenkort de hobby van zijn leven – het melken van de duiven – moeten opgeven. Nog een keer zo’n prijsduif vasthouden en tegen zijn borst drukken, ja, daar zou hij van opkikkeren. Destadsbader organiseerde in een vingerknip een ontmoeting tussen de papa van Laïs en de held van de Vlaamse duivenmelker: Leo Heremans. Zijn mooiste beest, Bolt, had hij ondertussen aan de Chinezen verkocht, maar hij stopte wat graag de zoon van Bolt in de verwrongen handen van de vader. ‘Jij zotte trien’, mompelde die met West-Vlaamse openheid tegen zijn dochter. Het was een schoon moment en daar doet Destadsbader het voor, voor de traantjes en de glimlachjes en de zuchtjes. Ook de pépé van Jenne hield het niet droog, toen Destadsbader hem in zijn rolstoel eigenhandig tot in het midden van de filmzaal duwde. Daar mocht het voor pépé stoppen – hij was dolblij met dat kleine gebaar – maar Destadsbader haalde alles en iedereen uit de kast, zoals de beste vriend die pépé al vier jaar niet meer had gezien. Sinds hij in die rolstoel zat. ‘Wat voor een beste vriend is dat nu?’ begint een volwassen kijker dan te denken. Maar zo veel donkere gedachten tovert Destadsbader snel snel weg met zijn fonkelwitte glimlach. Want net als bij Studio 100 is in De wensboom altijd alles goed. Of dat willen ze zo graag doen geloven. De zure nasmaak, ach, die slik je toch gewoon even door.
*, 9/5, 20.35, VTM
DOOR TINE HENS
WAT BLINKT EN SCHITTERT DIE NIELS DESTADSBADER TERWIJL HIJ DOOR HET VLAAMSE LAND STRUINT OM KINDERWENSEN TE SPROKKELEN!
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
