De tussenstand
Hoe vergaat het de Oekraïners na de Maidan-revolutie van 2014? In de expo Let Us Not Fall Asleep While Walking laat fotograaf David Denil zijn camera diep zakken in de psyche van een hoopvol maar ook twijfelend volk.
David Denil: Oekraïne of Kiev kennen we enkel van de nieuwsberichten over de oorlog en het aanhoudende conflict met Rusland, maar ik wou persoonlijke getuigenissen visualiseren. Maidan heeft aan 137 mensen het leven gekost, vandaar ook 137 foto’s. In het aansluitende boek krijg je er nog een breder, uit archiefmateriaal gegroeid verhaal bij. Ik ben intussen ook in Palestina geweest, en samen met Oekraïne zijn dat de twee plekken waar ik mensen op hun sterkst zie. Ze zijn ook warmhartig, en fier op hun land en afkomst.
De titel heb je gehaald bij schrijver-dichter Taras Sjevtsjenko, die we misschien wel de Hendrik Conscience van Oekraïne kunnen noemen.
Denil: Een van de grootste figuren in de Oekraïense cultuurgeschiedenis, wiens invloed – op de taal, bijvoorbeeld – nog steeds merkbaar is. Die regel, in iets andere vorm, komt uit een gedicht van hem dat ik las in Kobzar, een Engelse vertaling van een verzameling gedichten die hij zelf voor het eerst in 1840 publiceerde. Daarna werd het in Rusland in de ban geslagen, omdat het in het Oekraïens was geschreven. Zijn schrijfstijl is levendig en zit vol verwijzingen naar de Oekraïense cultuur en folklore, maar ook de worstelingen van leven onder Russisch gezag. Die titel drukt hoop uit om tijdens de hedendaagse vooruitgang niet stil te vallen, maar er zit ook twijfel in. Al voel je daar ginder niet veel van. Er gebeurt veel in Oekraïne. Vooral Kiev is een heel dynamische plek.
Men kan er, we zeggen maar iets, kennismaken met moderne Afrikaanse kunst.
Denil: Ja, twee maanden geleden zag ik er werk van Toyin Ojih Odulota, een Nigeriaanse schilderes die in New York woont. In kleurrijke, dagelijkse taferelen focust ze zich op een manifestatie van de zwarte identiteit. Een verfrissende ontdekking.
Let Us Not Fall Asleep While Walking is geen puur documentair werk: je werkt onder meer met symbolisme en met cinematisch aandoende belichting.
Denil: Ik bekijk zowat dagelijks wel een film of docu. Laatst vond ik Les glaneurs et la glaneuse van Agnès Varda heel sterk, een docu gebaseerd op Jean-François Millets realistische schilderij van de drie boerenvrouwen die aren oprapen die bij de oogst zijn achtergebleven. Varda heeft daarrond een film gemaakt over voedseltekort en de wegwerpcultuur in deze tijd. Ik heb ook Tokyo-Ga nog eens bovengehaald, een documentaire van Wim Wenders uit 1985 over regisseur Yasujiro Ozu. Aan de hand van het werk van Ozu, die zowat al zijn films in Tokio heeft gedraaid, gaat Wenders zelf die stad ontdekken. Schitterend gemaakt en heel interessant, een aparte ode aan een grootmeester uit de cinema.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier