Een nieuwe winter, een nieuwe stem voor uw warme StuBru-avonden: die van Gloria Monserez.
Volgens ons openbaar onderzoek ben jij bekwaam in zowel zingen, acteren, presenteren als illustreren.
Gloria Monserez: Ja, ik ben altijd met van alles bezig geweest. Maar door nu van maandag tot donderdag op StuBru met Sander Vandenhende het laatavondblok te presenteren, ben ik pas om twee uur thuis. Ik mag dit voorlopig toch de drukste periode van mijn leven noemen. De dagen waarop ik ook nog als Ketnet-wrapper werk, ben ik soms van tien uur ’s ochtends al bezig. Maar het is nieuw en spannend en daar hou ik van. Je zegt ja, plots is het daar en moet je het dóén.
Zullen we dan je culturele tips even doen?
Monserez: Ik heb het geluk gehad dat ik tijdens de twee lockdowns in Het Depot nog een concert heb mogen meemaken: Roosbeef. Steengoed! Oké, het was zittend, met mondmasker, terwijl ik daar gewoonlijk loos ga op De Jeugd van Tegenwoordig of Zwangere Guy. Maar toch: Roosbeef slaagde erin je mee te nemen tussen kleinschalig en bombastisch. Ze heeft een hoog wtf-gehalte, met haar specifieke, droge humor. Maar ik lach me er kapot mee. Wat ik ook heel sterk vond – en ik zeg dat niet omdat mijn vader (acteur-regisseur Koen Monserez, nvdr.) erin meespeelt, was Van raam tot raam, veel gelach en één traanvan het gezelschap Max Last, een voorstelling die ze tussen de twee lockdowns door letterlijk op straat hebben gespeeld, van Menen tot Leuven, met dansers en muziek. Echt fantastisch. Ze vertelden verhalen door middel van oude Vlaamse liedjes, of verwezen naar de geschiedenis van de streek waar ze waren. Het was niet simpel om te maken maar je voelde dat mensen die vanaf hun dorpel stonden te kijken er echt blij van werden. Zo zie je toch maar hoe belangrijk cultuur is voor een samenleving. Mag ik dan nog naar literatuur overgaan?
Even denken, maar vertel al maar.
Monserez: Van mijn vader heb ik de graphic novel Driemanvan Wide Vercnocke gekregen. Een illustrator naar wie ik enorm opkijk, omdat hij zowel beeldend als tekstueel zo straf is. Ik illustreer zelf ook, maar een graphic novel moet al een sterk verhaal hebben om mij te kunnen raken. Het gaat over hoe de opa van het hoofdpersonage voor de nazi’s heeft gewerkt, en de familie van vader op zoon die geschiedenis meedraagt. Toen de lockdowns op mij begonnen te wegen, hebben vrienden mij het boek Julianvan Fleur Pierets cadeau gedaan. Zo mooi. Over hartstochtelijke liefde en hartstochtelijk verdriet. Fleur en Julian waren een koppel, twee vrouwen die in elk land waar het homohuwelijk is toegestaan gingen trouwen. Wat niet helemaal gelukt is, omdat Julian aan kanker is gestorven. Maar het was een krachtig statement waarmee ze de lgbtqia+-rechten toch hebben kunnen vieren. O ja, ook dit jaar gezien: de film Portrait de la jeune fille en feu, over de relatie tussen twee vrouwen omstreeks 1770. Gewoon door toe te geven aan hun liefde stellen ze zich boven die dominante mannenwereld. Ik was er ondersteboven van.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
