Geen klapke aan de koffiemachine ditmaal, dus dan maar op pagina vier postgevat, want onze literatuurrecensent Roderik Six heeft een nieuwe roman uit: Monster.
Wat was de hoeksteen daarvan?
Roderik Six: Het is misschien een klassiek en basaal thema, maar ik wilde eens weten wat het was om wakker te worden en vast te stellen dat de vrouw die je doodgraag ziet er niet meer is. Ik wilde de lezer vooral de lichamelijke impact van rouw doen voelen. Je wordt er kortademig van, je slaapt amper en eet niet meer. Die kortademigheid wilde ik in de taal hebben. Daarom koos ik voor korte, gebeeldhouwde zinnen. In mijn vorige boeken durfde ik al eens een zin van enkele pagina’s uit te schrijven.
Op de omslag prijkt opnieuw een illustratie van kunstenaar Sven Verhaeghe.
Six: Fantastische illustratie, al ben ik er nog niet helemaal uit wat ze precies afbeeldt. Zelf zegt Sven dat het een bloedkoraal is, maar het zou ook naar Medusa verwijzen. Hij is nogal thuis in occulte folklore en puurt ook veel inspiratie uit de natuur. Ik ben vooral wild van zijn grote olieverfpanelen met fragmenten uit een bos of een eenzame knotwilg. Die taferelen zijn bij hem niet lieflijk maar veeleer dreigend, de oude griezeligheid van een sprookjesbos met heksen en weerwolven.
Wie schrijft, die blijft thuis. Waar je vermoedelijk, zoals iedereen, tv hebt gekeken?
Six: Ik ben zelfs verslaafd geworden: ik begon al naar Europese voetbalmatchen te kijken omdat ik mensen wilde zien knuffelen. (lacht) Vooral de serie Devs, op Apple TV+, is blijven hangen. Gemaakt door Alex Garland, die volgens mij heel goed de vinger aan de pols heeft als het over techbedrijven gaat. In Devs wordt er zo eentje geleid door een goeroe gespeeld door Nick Offerman (Ron uit Parks and Recreation , nvdr.) – altijd een plezier om naar te kijken. Garland heeft oog voor de filosofische achtergrond – wat proberen we met die technologie te bereiken? – en levert ook visueel schitterend werk. Scifi met een grote esthetiek.
Ik weet dat je graag vinyl rondjes laat draaien.
Six: Ja, en daar hou ik ook een budget voor opzij. Ik hoop wel dat ik me nu, met de brexit, niet blauw betaal aan taksen op alles wat ik in het Verenigd Koninkrijk heb besteld. Heel mooi vond ik alleszins In Origine: The Field of Repentance, de nieuwe plaat van SaffronKeira, een Sardinische geluidskunstenaar die beats en modern klassiek koppelt aan andere muzikanten, in dit geval trompettist Paolo Fresu. Bij elke roman die ik heb geschreven, heb ik zeker al een plaat van hem grijsgedraaid.
We kunnen hier niet vertrekken zonder een boektitel te laten vallen.
Six: Aangezien ik verderop in het blad geregeld boeken bespreek, sluipt er soms een beetje een degout in. Daarom zorgt mijn vriendin ervoor dat ik van tijd tot tijd een boek voor mijn plezier lees. Zoals In the Hand of Dante van Nick Tosches, waarin die schrijver zogezegd via een maffiaconnectie in het bezit komt van een handschrift van Dante. Dat klinkt Umberto Eco-achtig, maar zijn stijl is heel sarcastisch. Het overkomt me niet vaak meer dat een auteur me zo wegblaast. Tosches is een duivels schrijver die belachelijk goeie zinnen schrijft.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
