AB-programmator Kurt Overbergh probeert dit weekend zijn goed gestoffeerde monoloog over Nick Cave uit, en wel in Geraardsbergen en Diksmuide.
Wat valt er nog op te dissen over de man dat we al niet via Wikipedia of zijn eigen conférenceconcerten te weten zijn gekomen?
Kurt Overbergh: Ik ben al een grote Cave-fan sinds mijn veertiende, maar toch ben ik van mijn stoel gevallen door alles wat ik nog heb ontdekt. Ik breng een vijftal topics, en begin telkens bij verhalen uit mijn persoonlijke leven. Zo heb ik een paar jaar geleden op zolder een doos met oude correspondentie teruggevonden, waaronder honderden liefdesbrieven. Dat vormt dan een opstapje om via zijn nummer Love Letter bij Caves regelrechte obsessie met dat medium te belanden. Ik heb drie van zijn liefdesbrieven gevonden, onder meer eentje die hij op de iPhone van zijn vrouw heeft geschreven. Ook heb ik een invalshoek waarin ik Cave in een rijtje zet met seriemoordenaars Ted Bundy en John Wayne Gacy. Zo kan ik een aantal dingen diep uitspitten, allemaal met veel beeld, trivia en humor.
Jij als muzikale veelvraat: wie of wat zijn je recente chouchous?
Overbergh: Ik ben gek van jazzlabel International Anthem uit Chicago. Straf artwork, straffe artiesten. Daar koop ik rabiaat alles van. Het zijn vaak mensen die jazz maken met een punkattitude. Neem Jaimie Branch, een trompettiste die ook met elektronica aan de slag is. Ook drummer Makaya McCraven is de max.
Ik ben een enorme fan van Mount Eerie oftewel Phil Elverum. Ik bestel de platen altijd bij hem persoonlijk. Zijn muziek is heel mistroostig – denk maar aan die befaamde plaat over de dood van zijn vrouw. Nu heeft hij zijn oude groepsnaam The Microphones weer bovengehaald voor een plaat waarop één nummer van vijfenveertig minuten staat, heel stream of consciousness. Ik ben ooit met hem gaan ontbijten en was heel erg geraakt door die ontmoeting, onder andere door die kanker van zijn vrouw. Maar ook omdat ik hem zelf eens de Anthology of American Folk Music had toegestuurd, die box van Harry Smith, met het oog op een project. Hij vertelde me dat dat de soundtrack was geworden van zijn autoritjes met zijn dochter. Als luisteraar was ik al eerder in zijn leefwereld binnengestapt, maar ik vond het mooi dat het ook op die manier kon.
Even verifiëren: je woont in Antwerpen, toch?
Overbergh: Ja, en daar ben ik met mijn dochtertje onlangs éíndelijk in de Tim Van Laere Gallery geraakt, voor de expo van Ben Sledsens. Blijkbaar wilde mijn vriendin me hem twee jaar geleden al leren kennen, maar heb ik er toen niet op gereageerd. Tja, muziek volg ik op de voet, maar in de andere kunsten ben ik een stuk trager. Ik vond het heel mooi, kleurrijk en warm. Ik had zó een werk van hem mee naar huis kunnen nemen, maar naar prijzen heb ik niet gevraagd. (lacht) Zal ik dan nog iets vertellen over de series waar ik elke avond naar meekijk? Peppa Pig, Masha en de beer en Kikker & vriendjes?
Ik denk dat ik de deurbel hoor.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
