De tussenstand
Op Instagram en op Twitter heet het dat Iris Wyckmans ‘dingen met muziek doet op Studio Brussel’. Dat moet minder vaag kunnen.
Iris Wyckmans: Ik vind het awkward om níét vaag te zijn op social media! (lacht) De beste omschrijving van mijn job is waarschijnlijk muziekredacteur. Zo stel ik de playlist samen, bereid ik muzikale items voor, regel ik interviews… Tegenwoordig zit ik in het team van Eva & Max, met uitzending in de vooravond. De afgelopen jaren heb ik ook aan Café Quarantaine en Zender meegewerkt.
Er is enige overvloeiing naar Spotify, waar je Iris een lijstje cureert.
Wyckmans: Daar zet ik zowat wekelijks liedjes in die ik her en der tegenkom en wel tof vind. Daarnaast heb ik daar nog wat persoonlijker lijstjes die ik meer op gevoel samenstel, wat ik veel belangrijker vind dan bijvoorbeeld genre. Als ik iets hoor dat volgens mij supergoed zou passen om in een hangmat bij dertig graden naar te luisteren, dan maak ik daar een lijstje rond. Of eentje in de sfeer van de eerste herfstkou.
Welke plaat ligt tegenwoordig het vaakst op ten huize Wyckmans?
Wyckmans: Eentje waar iedereen nu waarschijnlijk naar luistert: die nieuwe van Sault, Untitled (Rise). Met een belangrijke boodschap, aanstekelijke ritmes, heel veelzijdige muziek en natuurlijk dat mysterieuze kantje. Die groep doet geen interviews en er bestaan geen foto’s van hen. Die geheimzinnigheid is intrigerend en romantisch in een tijd waarin zo veel mensen elke seconde van hun leven op social media smijten. Waar ik ook heel veel naar heb geluisterd, is die plaat van Oklou, Galore. Oklou is een Franse producer en componiste die eigenlijk Marylou Mayniel heet en die ik al enkele jaren volg. Ze maakt minimalistische electropop, en zeker op deze plaat gebruikt ze ook klassieke invloeden. Dat geeft haar muziek veel verfijning en licht. Het is electronica teruggebracht tot een zekere essentie. Daardoor komt elke noot, beat of tekst extra goed binnen. Heel cool, zeker het nummer Unearth Me.
Gezien de gedecimeerde concertkalender heb je de voorbije maanden hoogstwaarschijnlijk de ontspanning elders gezocht?
Wyckmans: Ik heb recent een supergoeie Britse serie gezien: I May Destroy You. Het hoofdpersonage is Arabella, een schrijfster die het slachtoffer wordt van een aanranding. Daar worstelt ze enorm mee, en haar vrienden ook. In de laatste aflevering is er wel een soort closure, maar daarbij is mijn hoofd ontploft. (lacht) Het was heel desoriënterend, een nieuwe maar sterke manier om een serie af te sluiten. Heel goeie soundtrack ook, met FKA Twigs, Sampha the Great en Janelle Monáe. Daarnaast heb ik een heel sterk non-fictieboek gelezen: Heuvels van het paradijs van Mineke Schipper. Het gaat over hoe het gebruik van het lichaam van de vrouw in kunst, cultuur en religie het huidige machtsonevenwicht tussen man en vrouw heeft doen ontstaan. Heel verhelderend om te zien hoe dat door de eeuwen in ons DNA is gekropen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier