Creatief Vlaanderen maakt de balans op van de voorbije maanden. Het Leuvense folkpopduo Esther & Fatou kijkt de goegemeente parmantig in de ogen met de bevallige debuutsingle At Night. Aan de lijn: zangeres en gitariste Esther Artois.
Dat is het dan: de verovering van de wereld is ingezet.
Esther Artois: (lacht) Natuurlijk zijn we ambitieus. Dat moet toch een beetje? We hebben heel lang met ons tweeën gespeeld, maar zijn geleidelijk aan een band beginnen te vormen, ook al omdat dat nodig was om de arrangementen van onze eerste ep, die in het voorjaar uitkomt, naar het podium te vertalen. Die ep is geproducet door Gaëtan Vandewoude van Isbells, die ons al enkele jaren coacht en die ondertussen een goeie vriend is geworden.
Ik hoor min of meer gelijke delen Local Natives, Fleet Foxes en Warpaint in At Night.
Artois: We luisteren heel veel naar folkmuziek, naar Simon & Garfunkel en Joni Mitchell ook. En The Beatles, natuurlijk. Van hedendaagse muzikanten zou ik First Aid Kit, The Staves, Bon Iver en inderdaad Fleet Foxes noemen. We gaan heel vaak naar concerten in Het Depot hier in Leuven, vorig maand nog naar Spinvis. Die heeft ons compleet van onze sokken geblazen. De plaat Trein vuur dageraad is al fantastisch, maar live zetten ze nog een ander wereldje neer. In een show van twee uur namen ze de tijd om je daarin mee te voeren, met vaak eenvoudige arrangementen maar prachtige teksten. Fatou en ik waren er allebei niet goed van, en ik kan me niet voorstellen dat we de enigen waren.
Ik neem aan dat je Spinvis wel al kende. Maar welke verbluffing kwam onlangs out of the blue?
Artois: De roman Een klein leven van Hanya Yanagihara. Schitterend, ook al is het een droevig verhaal, over een New Yorkse jongen die in zijn jeugd allerlei tragische dingen heeft meegemaakt. Hij heeft een heel slecht zelfbeeld, hoewel dat helemaal niet nodig is. De drie vrienden met wie hij is opgegroeid, dragen hem op handen. Al vroeg in het verhaal kom je te weten dat hij niet goed kan stappen, en dat duidt op mishandeling duidt. Meer kan ik niet zeggen zonder de plot te verraden. Het is alleszins een boek dat je gaandeweg het gevoel geeft dat je familie wordt van de personages. Je sluit hen in je hart. Je betrapt jezelf erop dat je twee, drie weken later nog aan hen moet denken. Mooi dat een boek zoiets kan doen. Ik werd er heel triestig van, maar haalde er ook kracht uit. Die tristesse zonder emo, die trouwens ook in onze muziek zit, daar ben ik vaak naar op zoek in muziek, boeken en films.
Moet je makkelijk kunnen vinden.
Artois: Pleasure, de jongste plaat van Feist, is me heel hard bijgebleven. Misschien is het voor mij wel de beste van het jaar. Feist kan heel goed het contrast tussen fragiele, lieflijke pop en heel edgy nummers neerzetten. Op YouTube zie je haar live spelen in een haast feeëriek roze kleedje, maar met haar muziek maakt ze toch ook een statement: hier ben ik, een vrouw met ballen aan mijn lijf. (lacht)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
