Humo-huisdichter en ‘freelance onnozelaar’ Johan Sebastiaan Stuer neemt nota’s in Het leven.doc op VRT Nu en heeft net een tweede bundel uit: De meeste mensen deugen? Een ordinaire leugen.
Nieuw daarin zijn de cartoons, waarin de Antwerpenaar de laconieke lijn van zijn kwatrijnen fluks doortrekt: ‘Handmatig zelfmoord plegen / Vind ik een heel karwei / Ze geven trouwens regen / Dat komt er nog eens bij.’
Dag Johan. Blij dat je nog steeds geen strop rond je nek hebt gelegd.
Johan Sebastiaan Stuer: Hallo. Ja, dat zinnetje op de achterflap over mezelf ophangen is natuurlijk om te lachen. Het is op zich geen zware bundel, tenzij je hem in één keer zou uitlezen. Ik vind het veeleer een wc-boek, om af en toe in te bladeren.
Kun je je in deze donkere, eenzame, feestloze dagen toch een beetje amuseren?
Stuer: Tot hiertoe wel. Ik vertel niks nieuws als ik zeg dat 2020 een bizar jaar was, maar soms herken ik mijn eigen leven niet meer. Na de eerste lockdown, waarin ik me als een kluizenaar heb opgesloten, heb ik mijn nieuwe vriendin leren kennen, ging ik fulltime bij De ideale wereld werken, en mocht ik mijn bijdrage leveren aan Het leven.doc, de talkshow van Thomas Huyghe en Katrin Lohmann. Grote stappen buiten mijn comfortzone die me wel hebben geholpen om niet compleet gek te worden.
Hoe pak je dat verder aan in de privésfeer?
Stuer: In minder apocalyptische tijden heb ik de gewoonte om regelmatig concerten te bezoeken. Net voor de zalen voor de eerste keer dichtgingen, heb ik Big Thief in de AB gezien. Volgens veel kenners dé livegebeurtenis van het jaar. Echt schoon. Daarnaast heb ik vooral naar nieuwe, binnenlandse platen geluisterd: Flying Horseman, Arabnormal, Noodzakelijk Kwaad. Ik heb ook de jubileumeditie van Abbey Road van The Beatles in huis gehaald. En ben net als de rest van de wereld tot over mijn oren verliefd geworden op Phoebe Bridgers.
Een van je nieuwe gedichten heet When I’m 84: ‘Verdwalen in de gangen / Patatten, groenten, bingo / En zalig terugverlangen / Naar John, Paul, George en Ringo.’
Stuer: Ik heb wel een Beatles-obsessie, ja. De schuld van mijn vader: ik ben met die platen opgegroeid en ernaar blijven luisteren. Ik lees ook veel over hen, kijk naar documentaires, luister naar podcasts. Er bestaat nogal veel. Soms gaat het erover, maar ik wil toch alles weten. (lacht)
Zijn er ook níét aan de Fab Four gerelateerde boeken blijven hangen?
Stuer:Hier is alles veilig, de debuutroman van Anneleen Van Offel. Die speelt zich gedeeltelijk af in Israël. Grappig: in de kelder van De Groene Waterman had ik haar kort daarvoor Arnon Grunberg zien en horen interviewen, van wie ik twee audioboeken heb beluisterd, Bezette gebieden en Moedervlekken. Ik had nog nooit audioboeken geprobeerd maar het beviel me zeer. Net zoals De meeste mensen deugen van Rutger Bregman. Dat werd wél door de schrijver zelf voorgelezen, wat toch een meerwaarde is. Bregman is erin geslaagd veel van mijn misantropische vooroordelen te doorprikken. Ik kreeg bijna spijt van mijn goedbedoelde sneer. (lacht)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
