In de Mechelse galerie Transit heeft de jonge ‘beeldbouwster’ Fran Van Coppenolle nog tot 13 maart een expo lopen met de heldere titel Fran.
Fran Van Coppenolle: Niet dat ik mij er makkelijk af wil maken. (lacht) Maar liever dat dan een vage titel die toch niemand onthoudt. Kunst is voor mij máken. Ik toon wat ik met mijn handen hebben samengebracht en dat bestaat meestal uit allerlei materialen: hout, verf, staal, doek… Daarom geef ik mijn werken geen titels, dat is niet fysiek genoeg. Het enige wat wel een naam heeft gekregen, is Ludwigshaven, mijn atelier en speelveld, de boerderij van mijn vader. Die naam omvat alles voor mij. Ik heb hier immens veel ruimte en materiaal, en verbondenheid met familie en dieren. Mensen mogen ook vrij komen en gaan – aanmeren en afvaren, als het ware.
Waaruit haal je inspiratie?
Van Coppenolle: Meestal níét uit iets wat iemand al heeft gemaakt. En dan kom je bij de natuur uit. Ik was bijvoorbeeld ontroerd door de Netflix-documentaire Dancing with the Birds, over de paringsdans van paradijsvogels. Zó mooi. Ik denk dat ik die zeker vijfentwintig keer heb stilgezet om naar die kleuren te staren, om ze beter te kunnen onthouden. Nog op Netflix heb ik Moving Art verslonden: drie seizoenen vol natuurschoonheid. Vooral seizoen één, aflevering twee was ongelofelijk, met die versnelde beelden van opengaande bloemen. Een pareltje! Of Life in Colour met David Attenborough. Absurd hoe sommige insecten blijkbaar twaalf kleuren meer kunnen zien dan wij. Ziedaar mijn culturele tips. (lacht)
Ik meen te hebben gelezen dat je in je atelier steevast de radio op hebt staan.
Van Coppenolle: Vaak is dat Radio 2 West-Vlaanderen, omdat mij dat het nostalgische gevoel geeft van bij mijn oma te zijn, die daar ook naar luistert. Verder hou ik van de podcasts op Klara: Beethoven, De Bourgondiërs of Napoleon. Heel leuk om naar het leven van beroemde, gestorven mannen te luisteren. (lacht) Het maakt ze zo menselijk. Napoleon heeft duizend blauwtjes gelopen en Beethoven vond pas op het eind de liefde van zijn leven. Weten dat zij het net zo goed lastig hebben gehad, geeft me een soort rust. Want ik ben zelf ook behoorlijk ambitieus. Nu ja, ook weer niet zo ambitieus als Napoleon.
Je wilt Rusland niet binnenvallen?
Van Coppenolle:(lacht) Inderdaad. Wat ik ook graag doe, is boeken lezen zoals Een nieuwe aarde en De kracht van het nu van Eckhart Tolle, of De monnik die zijn Ferrari verkocht van Robin Sharma. Voor mij zijn dat religieuze boeken, iets anders dan de Bijbel. Ik haal er geloof en zekerheid uit. Ik ben zeven jaar misdienaar geweest. Ik voel dat ik wel nood heb aan iets wat verder gaat dan wat we in ons dagelijks leven hebben. De boekenreeks Anastasia is ook zoiets – misschien ken je de titel De zoemende ceders van Rusland wel. Geschreven door een Russische zakenman die pretendeert in de taiga een fee te hebben ontmoet die hem heeft opgedragen haar filosofie op te tekenen. Die draait vooral om verbondenheid, met de aarde en de grond, met andere mensen, met alle organismes om ons heen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
