Acteur Robrecht Vanden Thoren is te zien in het Play4-sketchprogramma Zijn daar geen beelden van?, maar probeer hem toch ook op de planken mee te maken.
Over je tweede soloshow Achteraf niet komen huilen oordeelde onze recensente dat het cabaretiervak je als gegoten zit. Voel je dat zelf ook zo aan?
Robrecht Vanden Thoren: Absoluut, het is een beetje thuiskomen. Net als bij mijn eerste voorstelling De hoogste berg combineer ik theater en stand-upcomedy met muziek en een min of meer persoonlijke verhaallijn. Allemaal elementen waarmee ik vroeger ook al bezig was, maar nooit tegelijkertijd. Dat voelt – om het op zijn Hollands te zeggen – lekker.
De hoogste berg was gebaseerd op je scheiding.
Vanden Thoren: Wat mij de afgelopen maanden het meest heeft getoucheerd, is de podcast Where Should We Begin? van de Amerikaanse relatietherapeute Esther Perel. De interactie tussen mensen, empathie, of net wederzijds onbegrip: daarmee houd ik mij als acteur eveneens bezig. Perel praat in haar podcast met heel diverse koppels maar je kunt je altijd wel inleven in hun situatie, hoe ver die ook van de jouwe staat. Het is bovendien wonderbaarlijk hoe snel ze de knoop vindt en de oorzaken benoemt. Zelf noemt ze het gratis therapiesessies, en dat is ook zo: automatisch denk je na over hoe het bij jezelf zit.
Heb je veel aan haar gehad?
Vanden Thoren: Vooral aan iets wat ze ooit in een radio-interview zei toen ik aan het scheiden was: wat er je ook in het leven overkomt, er ontstaat altijd een tijdspanne – hoe kort of lang ook – waarin je zelf kunt beslissen hoe je zult reageren. Ik moest mijn auto aan de kant zetten toen ik haar dat hoorde zeggen. Tijdens mijn scheiding had ik het gevoel alsof ik die controle helemaal kwijt was. Die uitspraak heeft mij geholpen om met de nieuwe omstandigheden om te gaan. In feite had Perel die zin gehaald uit De zin van het bestaan, een boek van Viktor Frankl, een Oostenrijkse psychiater die de Holocaust had overleefd. Qua literatuur was ik trouwens onder de indruk van Amerikanah van Chimamanda Ngozi Adichie, een Nigeriaanse schrijfster en activiste. Die roman heeft mij de ogen geopend over hoe moeilijk het is om als Afrikaanse vrouw naar het Westen te komen met de bedoeling te integreren maar toch je eigenheid te behouden. Een gevecht, maar Adichie beschrijft dat heel raak en mooi.
Is er iets op het kleine scherm wat je ontspanning biedt?
Vanden Thoren: Ik kom weer terug op het relatiethema, maar ik vond de Britse reeks State of the Union heel sterk, over een koppel dat uit elkaar is en in therapie gaat. Alleen krijg je telkens hun gesprek op café te zien vooraleer ze de sessie aan de overkant van de straat binnenstappen. Zo’n dingen boeien mij mateloos. Ik denk nu nog aan iets: After Life van Ricky Gervais is waarschijnlijk al vaak vernoemd, maar heeft mij toch gepakt. Hij laat zien dat rouw of verdriet heel lang kan duren, dat niet iedereen dat even snel een plaats kan geven. Daar mag best wat meer begrip voor zijn.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
