Wegens succes verlengd: Tom Barmans eerste solotentoonstelling als fotograaf, Hurry Up and Wait.
Dag Tom, alles goed?
Tom Barman: Nu wel! Ik verhuis met mijn dertig werken van een prachtige plek naar een ándere prachtige plek. Ik bespaar je het verhaal, want ik ben er nog een beetje door opgedraaid. Maar blij dat er een oplossing is, een heel goeie zelfs: we moven naar de studio van Gert Voorjans in het centrum van Antwerpen, nog tot en met 31 januari.
Nog even duiden: je toont niet alleen, maar wel voornamelijk beelden die je tijdens de eerste lockdown hebt geschoten.
Barman: Behalve fotograferen heb ik in de eerste lockdown niks gedaan. Zalig. Het rare is: ik ben ondertussen weer van zes uur ’s morgens tot zeven uur ’s avonds bezig, en op de een of andere manier kruipt de huidige lockdown nu veel meer onder mijn vel. (lacht) We zitten in de studio met dEUS, en ik ben bezig met de galerie. Een heerlijke combinatie.
Onze hamvraag: wat is er bij jou dit jaar blijven hangen qua boeken, films en zulke fijne dingen meer?
Barman: Fictie lees ik niet meer. Sinds begin dit jaar ben ik die concentratie kwijt. Misschien omdat de wereld nog vreemder is geworden en ik echt geen boodschap heb aan fictieve verhalen. Ofwel is het iets kosmisch. Waarschijnlijk een combinatie van de twee. Ik heb wél eindelijk The Sopranos gezien: de hele reeks, proper verspreid over de eerste lockdown. En? Ja, absoluut zo goed als iedereen ooit heeft gezegd. Maar de beste reeks aller tijden blijft voor mij Succession. Gebaseerd op de dynastie van mediamagnaat Rupert Murdoch, dus het gaat over familie en opvolging. Brian Cox speelt de hoogbejaarde pater familias en doet dat schitterend. Maar die dialogen, man! Die zijn van een ongelofelijk niveau. Hopelijk krijgen we volgend jaar het derde seizoen.
(Auto)biografiën kun je wel nog aan.
Barman: Ja, ik heb die van Woody Allen en John Boorman gelezen. Van Woody Allen – hij blijft een held – vond ik het schitterend, hoe hij heel die jaren-vijftigepoque neerzet van mannen met sigaren in writing rooms die om ter grappigst proberen te zijn. Dat straalt zo’n oudewereldbonhomie uit die we al lang niet meer kennen. Prachtig ook hoe cinema hem als kind helemaal betoverde. Alleen jammer dat het in zijn À propos veel over heel die affaire met Mia Farrow gaat. Dat had hij beter in een apart boekje gestoken. Boormans Conclusions is heel serieus, hij is bikkelhard voor zichzelf en dat charmeert op de een of andere manier toch ook. Heel onderschatte regisseur, vind ik, die evenveel bladzijden spendeert aan zijn successen als aan zijn flops. En niet om ze goed te praten.
Heeft 2020 je muzikale revelaties gebracht?
Barman: Niks specifieks. Ik luister wel veel naar FIP, Franse internetradio. Je kunt kiezen voor rock of urban, ik zet het meestal op jazz. Ze draaien zowel oud als nieuw en non-stop, zonder presentatie. Het enige wat je hoort, is een vrouw die zegt: ‘FIP Jaaaaazz’. Práchtige stem. Ze weet nog niet dat ik ooit met haar ga trouwen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
